Adı Olmayan Bir Yalnızlık

İçime eğilmiş bir sessizlikti sen,
ne gidişin yankılandı
ne kalışın tutundu zamana.
Ben seni
hiç yaşanmamış bir hatıra gibi
kalbimin kıyısına gömdüm.

Adını koyamadım,
çünkü hiçbir dil
senin yokluğunu anlatacak kadar cesur değildi.
Kendine çekilmiş bir deniz gibi
çekildin benden,
geride bıraktığın yalnızlık
bir çocuğun boyundan büyüktü.

gittin
ama ben en çok
gitmeyen yanınla yaralandım.
Bir bakışın gerisinde kaldım hep,
bir dokunuşun eşiğinde,
ama hiçbir zaman içinde olmadım
bir vedanın bile.

Zaman, seni anlatmayı bilmedi.
Gölgen bile başka tenlere değmedi.
Yalnızlığım bir ırmak gibi
aktı adını unutan gecelere,
ve ben her gece
aynı rüyaya düşen
bir düşkırıklığıydım.

Sana yazmadığım her şiirde
biraz daha büyüdü içimdeki sessizlik.
Şiir, artık bir dile değil
bir unutuluşun sesine dönüşmüştü.
Ve sen
benim şiirle konuşamadığım
tek insandın.