Adı Olmayan Aşk Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Bir sessizlik var, tam kalbimin ortasında,
Adı sen, söylemesi yasak bana.
Gözlerin, bir sonsuzluğun kapısı,
Baktıkça kayboluyorum içinde savunmasız.

Bir tek sen varsın, bilmeden hüküm süren,
Kalbimin en kuytu köşesinde gizlenen.
Konuşsam, kelimeler dar gelir,
Sussam, içimde fırtınalar kopar, bilir.

Aşk, ne garip bir yangınmış meğer,
Yaklaşsan üşütür, uzaklaşsan zehir.
Ellerin, dokunulmamış bir düş gibi,
Hayalimde sonsuz bir gülümseyiş gibi.

Sen bilmesen de, ben söylemesem de,
Her dizede, her hecede, sen var gizlice.
Adı olmayan bir aşkın esiriyim,
Ama razıyım, yeter ki sen hep orada ol sevgilim.

Yollar var önümde, sana çıkan her biri,
Ama adımlarım ağır, gönlüm titriyor geri.
Bilir misin, bir bakışın neler taşır?
Sessiz bir sevda, kalbimde çağlar.

Geceler uzun, düşünceler keskin,
Her yıldızda yüzün, her rüzgârda ismin.
Saklıyorum seni, kendimden bile,
Kimse bilmesin, bu aşk sadece bize.

Şehir uykuda, sokaklar sessiz,
Yalnızlığıma sen ışık gibi gelir.
Bir dua gibi geçiyorsun içimden,
Belki fark etmeden, belki de bilmeden.

Adı olmayan bu aşk, bize yazılmış,
Sana dair ne varsa, yüreğimde taşınmış.
Varsın sürsün böyle, suskun ve gizli,
Ben seni sevmekten hiç vazgeçmedim ki.