Adı Eylül'dü Şiiri - Arzu Karadoğan

Adı Eylül'dü,
Hazandı,
Hüzün kokardı.
Kandil ucunda umut
Işığı karaydı.
Yaz sonrası, hicran ertesi
Gözlerimin sebilinden yüreğime düşen ahtı.
Kurak yazlarımın çorak toprağı
Yüreğimin susuz kalmış örtüsü
Mevsimsiz saçıma düşen ak
Gözyaşımın sesine ses olan segahtı.

Kasım kadar soğuktu
Bir vedaya el vurmadan gidişi
O eller ki şimdi uzak ülkeler diyarı
Elleri gurbet.
Dokunmadı hiç hasretime
Yüreğimin ateşini yakan elleri
Kimbilir şimdi nerde?
Hangi aşkın tenine dokunmakta sevişi?
Unuttu mu beni?
Kapattı mı bu sevdanın defterini?
Yoksa onda mıyım hâlâ bende olduğu kadar?

Sözleri ondan kalma okumaya kıyamadığım bir masaldı.
Gitti!
Ben hâlâ yokluğuna düştüğüm yerde
Hayaliyle yorulan yürek.

Elleri soğuk şehirlerimin
Ona yıkık tüm sokaklar
Kaldırımlar sessiz, kaldırmlar kimsesiz
Aşk yıkıntısı
Düş kırıntısı.

Yüreğimin şafağında asılan uykusuz kirpikler
Gecenin yüzünden düşen yalnız gölgeler
Ağlamadı bana ona ağladığı kadar.
Kendime yandım Ona kor oldum
Kül oldu içimde çaresizlikler.

Zaman sustu
Yokluğunun değdiği her anıma.
Takvimler sakladı anılarını geleceği güne kadar.

İçimde yedi uyuyanlar!
Yüreğim dağıldı ardından
Ten ayazda
Ellerimde ise sahipsiz kaldı şiirler
Ağladı son kez
Gelmeyecek beklenene.
Adı Eylül 'dü.
Arzu Karadoğan

14.09.2011