Adı Ayşe Şiiri - Gülay Özdemir

Onun senin gibi bir evi yoktu.
Kendine ait bir odası hiç olmadı. Ne tableti vardı ne cep telefonu, Anıları paylaşacak.
Süslü elbiseler giyinemedi.
Senin gibi özel araba ile kapıdan alınmıyordu.
Elinde annesinin örme çantası, Ayağında markasız ayakkabısı,
Elbisesi ıslak,
Elleri buz tutmuş, Günlerini saydı,
Alacağı iftihar dolu karnenin.
Sen kantinde yemek yerken,
Onun çantasında vardı kuru ekmeği,
Yine de severek gidiyordu okula, Çünkü hayalleri vardı güzel yarınlara,
Zenginlik nedir hayal bile edemeyen,
Oyuncaksız bez bebekleri ile büyüyen, Dünya ışıklı, alaca bulaca,
İçinden hep özendi öbür çocuklara, Bazen dalıyordu ya çok uzaklara....
O zaman annesinin onu babasız büyütüğü,
Geliyordu aklına...
Annesinin sözleri kulaklarında çınlıyordu,
Oku, ezilme benim gibi,
"Ben okuyamadım,
Bari sen oku,
Faydalı ol bu vatana." derdi Biricik Ayşe' sine.
Annesi de yememiş,
İçmemiş ona yedirmiş.
O, okuyup bir yerlere gelsin istemiş.
Onuru ile hep çalışmış,
Evladına kol kanat olmuş.
İyi bir insan olsun diye...
Bir gün annesi iyi hissetmemiş, Amansız bir hastalığa yakalanmış, Yorgun bedeni dayanamamış, Nihayet yenik düşmüş.
Ayşe' nin dünyası başına yıkılmış,
Üzüntüsünün içinde kaybolmuş.
Onu hayat bir kez daha yıkmaya hazırmış...
Yine de Ayşe aç yattığı gecelere inat ayakta kalmış,
Şimdi daha güçlü olmalıymış.
Yüreği param parça olmuş,
İçinden bir ses ona "ayakta dik dur eğilme" demiş.
Halen böyle yaşayan
Ayşelerimiz vardır heralde...
Görmezden geldiğimiz.
11.12.2020
~Gülay Özdemir ~