Ademoğlu ve felek Şiiri - Erdoğan Bıyık

Ve gün gelir biter ümitler,
Ümidiyle yaşardı insanoglu, önceleri umuduyla.
Zaman onun önce umudunu aldı elinden sonra ümidini.
Artık kırılmıştı kolu kanadı. Çatlamıştı birkere dudağı.
Ne su kapatırdı o çatlağı ne yama,

Yaralanmıştı bir kere insanoğlu
En derinden ve güvendiğinden
Tekrar dönemezdi geriye zaten gidemezki geriye
Hep ileri ve birgün daha ileri diye yalvardı insanoğlu

İlerlemişti takvimler, günler haftalar aylar ve nihayetinde yıllar
Unutulmadı o ümitsizlikler ve yürekteki yaralar
Yaralar tekrar kanadı daha beter yandı yürekler
Sönmedi içindeki yanardağ püskürtmek istedi derdini tasasını

Ve insanoğlu hazırlanmıştı dizleri üstüne çökmeye
Ama dediki böyle olmamalı. ben çok iyilikler yaptım
Kalp kırmadım gönüllere zarar vermedim. Felek cevap verdi:
Ey ademoğlu kalp kırmadın diye başkası senin kalbini kırmaz diye kural yok.
Ve durdu insanoğlu: Dizlerinin üstüne yavaşça çökerken
Dediki: Ey zamanın sahib biz bilemedik sen biliyorsun.
Ey zamanın ve mekanın sahibi sen görüyorsun
Biz inanmaktan ve inandığımızı korumaktan gayr-i derdimiz olmadı
Güldü zaman ve dizleri üstüne çöken ademoğluna dediki;
Sen ne ilksin bu yolda nede son olacaksın.
Bilki kıymetini hâlâ ağlayabiliyorsun ve yanabiliyorsun.