Ademin terazisi. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir zerre idim oldum oluşdum
Kekremsi buruk idi lezzetim
Esasında yok iken bir meziyetim
Kendi nurundan hulus eyledi

Laleye menekşeye boyun eğdirdi
Zikreyle dedi
Söğütün dallarını yerlere eğdi

Verdi kendi nefesini ruh üşür diye
Boydan boya kapladı bir ten ile
Şükran kaldı bir tek celile
Olmuşdum güzelleşdim
Göz düşünce tenime

Halketti suyu girip yıkandım piri pak oldum
Oldurdu göz verdi dedi ki ben yarattım gör
Gör bu güzellikleri
Gördüm gördüm kendimi su birkintisinde

İçimdeki nuruna aşık oldum
Bir tasın içinde elma nar verdi yanında buğday
Hoş idi ya buyruğu yalnız sev dedi

Beni ve yarattıklarımı yalnızca sev
Yeterki sev
İşde sana mavi yeşil bin bir renk
Bin bir koku

Oku
Ve çalış kâinatım dolu dolu
Her yerde ahenk
Konuş dedi hayra konuş
Çalış eğlen dinlen danset
Şükür et

Çalış kazan ye yedir
Senin işin eğlenmek gülmek dansetmek
Dünya ile beraber dön
Sema eyle

Birde sana akıl verdim
Al bu da terazi ey adem
Kendin tart sevaplarını günahlarını

26/Ekim/2009/Bodrum