Okuyucularıma;
Yahya Kemal’in dediği gibi “Şiir darası alınmış sözdür.”Öyle hisler vardır ki kalemle anlatmak mümkün değildir.Duyguları mısralara dökebilmek,sizlerin kalplerine ve duygularına hitap edebilmek çölleri yeşertmek kuru bir dikene gül açtırmak kadar güzeldir.
Şiirin çok içerden bir yerden geldiğine inanan bir insan olarak dizelerim de biraz olduğu gibi birazda geldiği gibidir.Hayatta zaten böyle değimlidir? değerli okuyucularım.
Ben bir gönül işçisi olarak okuyorum,takip ediyorum,yazıyorum ve en iyisini yapmaya çalışıyorum.
Bana göre şiirin kötüsü olmaz,en iyi şiirde şairin içinden geldiği gibi yazdığı şiirdir.
Bu yüzden-özellikle bu güzel yurdumun insanlarını okumaya,yazmaya özendirmek,şiiri ve türkülerimizi sevdirmek,insan ve doğa sevgisini aşılamak en büyük hayalimdir.
Sigaramda efkar tüter,duman duman
Yıllar hatıralar bırakmış alnımda,
Çizgi çizgi,
Saçlarıma aklar düşmüş,
Tel tel.
Ne açılar gömdüm yüreğime,
Bir kez düşündün mü nedir hikmetin
Alemin mimarı yüce kudretin
Dünyanın,ölümün ve de ahretin
Asıl gayesini bulabildin mi?
Hatasız kurulan bunca düzenin
Sen,
Yaratılanların en şereflisi.
Sen,
Kainatın efendisi.
Sen,
Yaratanın yaratığı en yüce varlık.
Öyle bir iman ver ki kalp fırlasın yerinden
Kaynat bela kabında buhara dönsün beden
Doldur ilahi nurdan kir,pas çıksın kalbimden
Affet beni ya rabbim koru cehenneminden.
Her işimde bir noksan battım kir ve çamura
Ey mavi gök yüzünü süsleyen,
Nazlı hilalim.
Bağısızlığın tek ifadesi,
Karanlık günlerimde özgürlük hayalim.
Ey barışın ve adaletin sembolü,
Anamın baş örtüsü,
Anlatayım sana dostum buraları,
Anlatayım demir kapıları.
Sürgünleri,tahliyeleri ve demir parmaklıkları,
Anlatayım gardiyanların mazgaldan sesleyişini.
Jandarmaların tüfek seslerini nöbet değişiminde,
Anlatayım anlatabildiğim kadar.
Asırlardır çırpınır,şahlanır,coşardın sen,
Dalgalanır,gerilip sahile çarpardın sen.
Sığmazdın kabuğuna köpürür taşardın sen.
Şimdi ne oldu sana,ah bir anlayabilsem.
Sen mi çok yorulmuşsun,olgunlaşan zaman mı?
Yoksa bana mı küstün,kırgınlığın bana mı?
Bosna da dolaşır kara bulutlar.
Zülüm vahşet çökmüş bitmiş umutlar.
Açlılıktan ölürken körpe çocuklar,
Bu iğrenç vahşet dur diyen olmaz.
Camiler yıkılmış evler harabe,
Biz üç arkadaştık,
Üç can üç yürek.
Bir kaderi paylaştık.
Bazen bir otomobilin içinde sabahladık,
Bazen bir otel odasını bölüştük.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!