Adem' den Kalma Şiiri - Raziye Aktaş

Adem den kalmayım,
tam da Havva nın olduğu yerde
sevilecek tek insanmışsın gibi..
sanki,
bir tek sen kalmışsın gibi.

Yasak bir elmanın,
sol yarısı değdi dişlerime,
en büyük günahım olacağını
bile bile..

Cennetten kovulurcasına
düştüm ateşin içine.
seni,
sana inkar edercesine..!
İki nüfuslu bir ülkenin,
içine düşmüşçesine..

Topraktan var edilen bedenim
yaş değdikçe eridi.
eridikçe, çamura döndü..
karıştı toprağa,
çözüldü..

Kıyamet yeri ortalık,
yoktan var olan her şeyin,
vardan yok oluşunu gördüm..
gördükçe üzüldüm,
üzüldükçe düşündüm..

Verecek bir hesabın var dediler
inanmadım.
çünkü ben en çok,
kendimden alacaklıydım..

Kıldan ince, kılıçtan keskin köprünün
başlangıcındayım..
koşmaya çalışırken,
ağır bastı sol yanım..

Alışılmamış bir ayaz dışarısı,
içerisi,
cehennem kavruğu.
üşüdüm sandım, yanılmışım.
meğer,
yandıkça yanmışım..