Adana'da Gerçek Hayal Şiiri - Kağan İşçen

saat öğlen sonu üç sıraları
sen artık hayal bile değilsin
bastığım çamur değil
çiğnediğin gözyaşlarımız Çiğdem
esmer bir elin ak pak özlemleri

unut sığınışlarımızı
söyleme dallarına sarıldığımızı
medet umduğumuzu
incir ağacının altında
beklediğimizi sakın söyleme kimseye
turuncu çizgili mavi kızımızın
en arka köşesine yakıştığımızı
arabesk dumanlarıyla götürdüğünü
düşlerimizi
düşüşlerimizi
gülüşlerimizi

bir çirkinleştim ki sorma can eriğim
rakı azmanı 'kuşçu' mahalleye yamuk
ama yanlışım yok kimseye
bir sevdam
bir de delikanlılığım baki
adım 'kuşçu' da
bakma gözümün seyrimesi
her işi tutan elim gözüm dermanım
hasta anamın bedduası işte
getti bir kerhanacıya
kurudu özüm
saplandım şu dama
sabah akşam varsa yoksa 'kuş'
ara sıra kavga küfür
ve kaybettiğim çay paraları
ara sıra sığır sıpaya kasnaklı*
guyruğuylan mektup yollarız sana
gönlü olur çorçocuğun
ismini veririz her gasnaklıya be Çiğdem
türküler yakarız bulut rengi
şeytana uymayı unuturum göğe baktıkça

sakallarım daha bir başka uzar
şimdi kız eteği püsküllüm
yarı beyaz
yarı cıgara dumanı
aynım rakı gibi

zulamda hep o resmin
puşt Tahsin'in kamyonunda çektirdiğimiz
ahhh ahhhh
Çiğdem
el ağrım ayak sızım
zürriyetsize çıktı bir de adım
babam da yok
anam yıl yılı gidik
bense kıçı yırtık donumla damdan aşağı heç inmiyom
bir 'paçalı'* salıyom gökyüzüne
çiçekli yeleğin
bir 'aynalı'*
kanamadığım yüzün
bir bakıyom aha nah şu masmavi ğöğe
dutamıyom gözlerimi allahıma kitabıma
Çiğdemmm