Adamın Ölümü Şiiri - Ayhan Dağhan

Biz mahzun ve suskunduk o konuşamıyorken
Can verişini bekliyorduk ha öldü ölecek derken
Soluk soluk yarılıyordu ölüm döşeğinde
Başımızı öne eğerdik o bizi gözlediğinde
Yoruluyordu her nefeste sanki duvarlar yarılıyordu
Bazen rengi soluyor yürekten vuruluyordu
Anlayamıyorduk belki bir şeyler söyleyecek
Anlaşılmaz kelimeler çıkarıyordu tek tek
Artık veda ediyordu sanki öleceğini anlamış
Sabahın dokuzundan beri konuşması kesilmiş
Gözleri kapalı ama hep tedirgindi
Vücudu çekilmiş yay gibi gergindi
Son bir kez soludu biz ayağa kalktık
Gözlerimiz doldu hıçkırarak ağladık
Ve o anda adamın soluğu takıldı
Gözleri şimşek gibi tavana çakıldı
Son bir ahla bakışlarımızı böldü
Hiç acı çekmeden çok kolay öldü
Ve artık uyuyordu sanki birazdan kalkacakmış gibi
İyileşmişti yaraları dinmişti tüm ağrıları
Adam kurtulmuşken ağlıyorduk hepimiz
Onun haberi yokken şişmişti gözlerimiz
Onu son bir kez yıkadılar iyice
Bizim de dindi hıçkırıklarımız böylece
Adam artık kapatmıştı kapılarını
Takvimler yaprak dökecekti onsuz
O uykuya dalmıştı sabahsız sonsuz
Ölürken herkesi ağlattı
Bizlere tekrar ölümü hatırlattı