Adamın Dibi. Şiiri - Osman Avcı 2

Sen nelere kadirsin, Şükrüm sanadır Mevla’m
Ah almadım almam da, olduğum gibiyim ben,
Bana bir geleceğe, benim de üçtür evla’m
Sözüm de sözdür benim, adamın dibiyim ben….

Mahalle-i Kübra da, aldık hayattan dersi
Ayı’ya “Ulan” dedik, sosyeteye de “Mersi”
Arada kaza ile, değse elimin tersi
Hırsım da azdır benim, adamın dibiyim ben….

Büyüğe saygı çoktur, küçükleri severiz
Biri el aman derken, dünya yansa everiz
Kadın baş tacımızdır, üzeni de döveriz,
Silahım gözdür benim, adamın dibiyim ben….

Zulamız yüreğimiz, gizli kasa beynimiz
Din diyanet biliriz, değilizdir beynamaz
Her darbeye alıştı, çelik olmuş eynimiz
Adımım izdir benim, adamın dibiyim ben….

Bar, pavyon tarzım değil, alkolle hiç aram yok
Helal yedik içtik biz, lokmamızda haram yok
Soframız dosta açık, lakin cepte param yok
Tavuğum kazdır benim, adamın dibiyim ben….

Angara’da büyüdüm, memleketim Keskin’dir
Silahım Kırıkkale, bıçağım da keskindir,
“Deli” dir lakabımız, düşmanımız miskindir
Bakışım düzdür benim, adamın dibiyim ben….

Okuyanı severim, iyi kötü ayırsın
En üst makama gelip, doğruları kayırsın
Dostu dost olmayandan, ayırt edip sıyırsın
Zamanım azdır benim, adamın dibiyim ben….

Hatasız Dost arayan, hem muhtaç hem de açtır
Aynada kendi ile, yüzleşmezse b/ilaçtır
Kalenderim’im sohbetim, dinleyene ilaçtır
Reçetem yazdır benim, adamın dibiyim ben….

AVCI- 2016