Yorgun bir geceydi. Yoğun bir iş günü ertesi, yemek sonrası soluklanma amaçlı arkadaş gezmesi ardı, vakit geceye ulaşma arifesi idi. Yorgundu, onca işin gücün ardında bedene inen darbelerin dışında kalbi de rahat bırakmıyordu. Kalbide izin vermiyordu soluk almasına. Çok yoğun bir tempoydu hayatın ona sunduğu.
Geceydi, karanlık bir yağmur eşlik ediyordu adımlarına. Bir an önce eve varma telaşında idi. bir an önce kavuşmak istiyordu yatağına. Sırılsıklam olmuştu, üşüyordu. Göz gözü görmez karanlık, ıslaklık onun yanında yanından geçen arabaların sıçrattığı sular. Yetmişti, ama yol bitmemişti. Çokça yolu vardı daha.
Bir o değildi yağmurda ıslanan. Biraz sonra karşılaşacağı eski sevdiği. Daha düne kadar unutmaya çabaladığı, yaşadığı hayatta en fazla istediği en fazla sevdiği, belki o yüzden yollarının hiçbir zaman birleşmediği. Yorgunluğunun sebebi, az ileride aynı yağmurun altında ıslanıyordu. Tesadüf hayat en kötü anlarda birleştiriyordu yollarını. Aynı yağmur altında ıslandıklarına şükretsin mi yoksa unuttuğu onca şeyin tekrar yaşandığına üzülsün mü bilinmez ama yolun karşısında hemen az ötesinde kadın ağlıyordu. Görmezden gelemedi. Eve varma telaşı bir anda bitmiş durgunlaşmış. Aylar önce verdiği sözü çiğneyeceğini bildiği halde kadına yönelmişti.
Ağlıyordu kadın. Gözyaşlarını saklamaya yağmur bile yetmemişti. Soğuktu bedeni, sırılsıklam olmuştu. Gecenin bir vakti beklediği otobüs gelmeyecekti, gelmemişti, çaresizdi.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
