Adam ve Kadın (Öykü Deneme)

Yorgun bir geceydi. Yoğun bir iş günü ertesi, yemek sonrası soluklanma amaçlı arkadaş gezmesi ardı, vakit geceye ulaşma arifesi idi. Yorgundu, onca işin gücün ardında bedene inen darbelerin dışında kalbi de rahat bırakmıyordu. Kalbide izin vermiyordu soluk almasına. Çok yoğun bir tempoydu hayatın ona sunduğu.

Geceydi, karanlık bir yağmur eşlik ediyordu adımlarına. Bir an önce eve varma telaşında idi. bir an önce kavuşmak istiyordu yatağına. Sırılsıklam olmuştu, üşüyordu. Göz gözü görmez karanlık, ıslaklık onun yanında yanından geçen arabaların sıçrattığı sular. Yetmişti, ama yol bitmemişti. Çokça yolu vardı daha.

Bir o değildi yağmurda ıslanan. Biraz sonra karşılaşacağı eski sevdiği. Daha düne kadar unutmaya çabaladığı, yaşadığı hayatta en fazla istediği en fazla sevdiği, belki o yüzden yollarının hiçbir zaman birleşmediği. Yorgunluğunun sebebi, az ileride aynı yağmurun altında ıslanıyordu. Tesadüf hayat en kötü anlarda birleştiriyordu yollarını. Aynı yağmur altında ıslandıklarına şükretsin mi yoksa unuttuğu onca şeyin tekrar yaşandığına üzülsün mü bilinmez ama yolun karşısında hemen az ötesinde kadın ağlıyordu. Görmezden gelemedi. Eve varma telaşı bir anda bitmiş durgunlaşmış. Aylar önce verdiği sözü çiğneyeceğini bildiği halde kadına yönelmişti.
Ağlıyordu kadın. Gözyaşlarını saklamaya yağmur bile yetmemişti. Soğuktu bedeni, sırılsıklam olmuştu. Gecenin bir vakti beklediği otobüs gelmeyecekti, gelmemişti, çaresizdi.

Yaklaştı adam, gözleri birleşti. Kadın toparlanmaya çalıştı, fakat fazlası ile geç kalmıştı. Adam ne söyleyeceğini bilmiyordu. Bir şey de söyleyemedi. Söylemesi gereklimiydi. Tuttu elinden kadının. Kadında direnmedi ıslak ellerinin birleştiği bedene. Yürümeye başladılar. İkisinin de nereye gittikleri hakkında fikirleri yoktu, neden yürüdükleri hakkında da. Eski bir sıcaklıktı adamın elleri, en dalgalı denizde, tekne barınağı, ıssız, sessiz koyu. Korkmuyordu.

Biraz sonrası kadının gözyaşlarının durulduğu bir an ne olduğunu sordu adam. Nedendi gecenin bu vakti gözlerinden akan inci taneleri. Kadın uzunca cevapsız kaldı. Cevabı ağırdı. Cevabı hançerdi bu barınağa. Susmak mı söylemek mi gidip gelmesindeydi. Ama söylemeliydi.

Kendini toparladı. Ve bir anda döküldü kelimler dilinden ve ardından gözyaşları.

“Kirlettiler beni” eski ben değilim artık. Kendimden nefret ediyorum.”

Gözyaşları sel olmuştu, süratle bıraktı adamın elini. Ne yapacağını bilmiyordu. Çaresizdi.

Adam mağrur sessiz konuşacak fazla sözü yoktu. Ağzından sade iki kelime dökülebildi.

“Denizimi kirletmeye kimsenin gücü yetemez.”

Yorgundu adam yorgundu kadın. İstemsiz bir yok oluş yaşamışlardı. Hayat yine kahpe idi, yine acımasız. Ama güçlü olmak gerekiyordu.

Vakti ile verdiği sözler aklındaydı adamın. İnsanı geçmişi ya da geleceği ile yargılama lüksüne sahip değildi. İnsanı yargılamak gibi bir şeye sahip değildi. Karşısındakini o veya bu sebepten sevmiyordu. Aslında o insanı sevmiyordu. Sevmeyi seviyordu. Yalnız seviyordu. Kelimesiz bir anlatımdı onunki si. Tarifi yoktu sevgisinin. Yadırganmaması gereken bir cevaptı verdiği. O cevap yalnız denizi bilen insanların denizi seven insanların verebileceği bir cevaptı. Ve o karşısındakini deniz kadar çok seviyordu.

Hiçbir şey söylemedi. O güne dair hiçbir şey sormadı kadına. Geçmişti o gün. Geceye varmışlardı. Elini kavradı kadının. Hiç bırakmamacasına kavradı. Yanımda kal dercesine.
Yorgundu, denizini çok seviyordu. Gözyaşları karanlık, yağmur, ceketini çıkartıp bürüdü kadının ıslak bedenine sımsıkı kavradı üşümüşlüğünü engellemek istercesine. Yürüdüler.

Karanlığın ardında elbet bu günlerde unutulacaktı. Hiç konuşulmayacak, yorgun bir kavuşma anı, mutlu sona varacaktı.