Adam Ol Oğul Şiiri - Memet Zeki Ateş

Bir kara lastik,bir tahta bavul,
Oniki yaşımda gurbete düştüm.
Dediler adam ol öyle dön oğul,
Son duyduğum buydu gedikten aştım

Katırla getirdi amcalar beni,
Beklemeye başladık kara treni.
Şimdi bir hüzün sardı sinemi,
Acı acı düdük çaldı ağlaştık.

Vagonda yer yoktu kaldım arada,
Üstüme titreyen anam nerede.
Diyerekten düşündüğüm sırada,
Bir tanıdık gördüm ona yanaştım.

Gece gündüz hiç durmadan yol aldık,
Tren istiminden simsiyah olduk.
Dört saat tehirle nihayet geldik,
Vapurdu denizdi hep aptallaştım.

Vapur Karaköye yanaştı indik,
Orada bekleyen paytona bindik.
Taksim meydanından şişliye döndük.
Halamı tanıdım yanına koştum.

Üçbeşgün misafir ettiler beni,
Ardından bir yurt’a attılar beni.
Dövdüler vurdular ittiler beni,
İçin için ağlayarak dolaştım.

Zeki Ateş’im ben çektiğim çile,
Şiire yönelmeme oldu vesile.
Adamlığı bırakın bir şair bile,
Olamadım amma artık bulaştım.