Adam Gibi Adam Babam Şiiri - Erhan Bülbül

güneşsiz dünyamın ışığıydın
umutsuz dünyamın mutluluğu…
nankör dünyamın dürüstlüğüydün
fakir yüreğimin zenginliği….
bayatlamış ekmeğimin tazeliğiydin
çaresiz kaldığımda güvenim
düşerken tutunacak bir eldin
evimizin yıkılmayacak direğiydin
gözlerimin ışıldamasına sebeptin
mutluluğu gösteren tek işarettin
çayımın demi şekeriydin
hayatımın herşeyiydin…
tarifsiz bir gölgeydin
her an beni takip eden
ihtişamlı bir devdin
beni gizli gizli severdin bilirdim
birazcık ortam gerilse hemen tebessüm ederdin
ve bir iki espiri bize hayat verirdin
saat gecenin biri eve gelirdin
cebinde gofretler eksik olmazdı
büyümeyen bebeklerin vardı
her gece gözleri kapıda seni beklerdi
önce demir kapının sesi sonra evin kapısı açılırdı
hep gelirdin…
artık kapımız açılmıyor, demir kapının sesini duyamıyorum
ve her gece gelen gofretlerde gelmiyor
büyüdüm 21 yaşıma geldim hala bekliyorum baba
gofret bahane seni bekliyorum
gelmeyeceğini bile bile bekliyorum
bazen rüyalarımda görüyorum seni
gerçekten geliyorsun ozaman
öyle bir gülüş atıyorsun ki bana
hemen elimi cimcikliyorum bu gerçek mi rüyamı diye
gerçek diyorum baba burdasın diyorum
bu sefer geldi diyorum
o kadar kısa sürüyor ki uyanıyorum hemen
neden uyandım neden..! diye söyleniyorum
biraz öyle biraz böyle geçiyor işte günler
çok değiştim baba bir görsen beni
bu benim oğlum erhan mı dersin
senin olmadığın zamanlarda seni oynadım baba
ve o kadar büyüdümki baba
bana bakan seni görüyor
seni yaşatıyorum yaşatmak zorundayım
insanlar çabuk unutuyorlar
onlarda çabuk unutulacaklar
senin o gururun şerefin o alçak gönüllü tavırların
ömür boyu yoldaşım olacak bıraktıkların
sen bana bir bakış attın mı ben neyi nasıl yapacağımı anlıyordum
uzak diyarlarda olsanda öğrendim ben
öğrendim hayatı öğrendim insanların namertliğini
öğrettin bana gülmeyi güldürmeyi
sevmeyi sevilmeyi adam gibi adam olmayı
ve öğrettin bana ölüyken de yaşamayı…