Adam Gibi Şiiri - Samet Kalabak

İçimde bir keman sesi,
Sen mi ağlıyorsun neyin nesi?
Sesin var, sen yoksun, göremiyorum.
Nerelerdesin kalbimin neşesi?
Bu paranoyaklıkta neyin nesi?

Her şey yerli yerinde, fotoğraf çerçevende...
Bakmaz oldu artık yüzüne, sen gidince.
Her şey sus pus kendi halinde, ilk hediyende.
Çalmaz oldu artık şarkımız, sen başkasına gülünce...

Bi söz… Bi söz söylesem, söyleyebilsem,
Savursam dilimden uzaklara diyorum.
Sana ulaşmayınca cinnet geçiriyor şiirlerim,
Konuşamıyorum… Konuşamıyorum…
Felç geçirdi kelimelerim!
Beli kırıldı cümlelerimin!
Sessizliğin sesinde bozuluyor yeminlerim...
Nerelerdesin kalbimin neşesi?
Bu paranoyaklıkta neyin nesi?

Herkes soruyor nasıl, iyi mi? Selam söyle diyorlar...
O gitti diyemiyorum, konuşamıyorum...
Ben kaldım diyorum, susuyorum...
Sen ve sana dair her şeye susuyorum...
Suya susar gibi, sana susuyorum sevgilim...
Sana susuyorum...

Bugün, bugün son defa resmini sevdim.
Tam öpecekken öksürüğüm tuttu, resmine kan bulaştı.
Anladım ki; sen o an başkasının kadını oldun.

Bağırdım; feryadıma çığlık çığlığa karışan sen!
Ağladım; figanıma zehir gibi bulanan yine sen!
Kanadım; kabuğumdan inceden inceye sensin sızan!
Yalnızlığımın isyanı, sesime karışan kan!
Beni yalnız bırakan, kandilimi yakan!
Beyhude yıllarımın vebali, yaka'nda kan!

Gönlüm sağır, gözümse puslu.
Ne vazgeç dediğimi duyuyor,
Ne de başkasını görüyor.
Bana, benliğimi geri ver artık!
Ya ödülüm ol, ya da ölümüm!

Densiz bir yalnızlık bu üzerime kapanmış kapıların ardında yaşadığım hayat.
Özgürlüğü gasp edilmiş, mutsuzluğa hapsedilmiş bir yaşam öyküsü benimkisi.
Oysa ne güzel karışmıştım kalabalığa ve savuşmuştum yalnızlığımdan.
Bugün, bugün yine yakalandım aynada kendime.
“Merhaba yalnızlığım” diyerek başladım güne…

Öksürüğüm tuttu yine.
Daha fazla yazamayacağım.
Bunlar son satırlarım.

Öksürüyorum, Kan tükürüyorum!
Yine de seni içimden atamıyorum!
Gel, bende neyin varsa topla, öksürünce kan bulaşmasın.
Fotoğraflarını da unutma, öksürünce toz kalkmasın.

Özlüyorum, aklıma her düştüğünde ölüyorum!
Yine de öpüşmelerimizi düşündükçe yaşıyorum.
Gelme artık istemem, dudaklarına kanım bulaşmasın.
Ama yine de gel, gelmemezlik etme, bugün bari azap verme...
Bunlar son öksürüşlerim, cenaze’m sensiz kalkmasın.

Nasıl bilirdiniz diye sorulduğunda;
Adam gibi sevmişti dersin sevgilim.
Adam gibi…

SAMET KALABAK