Adam Gibi Şiiri - Cray Aksoy

Bir gün kömürleşir gözlerin, anlamını bilmediğin griliklerde,
Kopar çıkarsın buhranlı fırtınandan, batmaz gemilerinle,
Mest olmazsın umutsuzların, inanç veren konserine,
Ve tüm karanlıkları yırtasın gelir, deist derinliklerinde.

Gecenin nefesini yırtarsın, sessiz çığlığınla,
Tüketirsin papatyaların intiharlarını, kırılganlığında,
Hain pusularda yersin çakal çıngırağını,
Kalsa da tek umudun, peygamber mantığında.

Aslında özüne özenmişsindir yaşanmışlığın,
Tadı henüz damağındadır, yaşanmış karmaşıklığın,
Karşında durunca anlarsın ancak karanlığın rengini,
Taparcasına sarılırsın boynuna, tamahkâr ruhların…

İbadet eder gibi ezilirsin karşısında aşkın,
Kamçıların durur kapağında, kalp kasrının,
Kandırdığın anlamsız benliklerin boşluğunda,
Çekilir canın, kırmızı kana karşı, siyahtır aşkın.

Olmadığında yerçekimi, tutarsın altını sevdanın,
Kandırıldığın zaman ‘yılan’dır umut, anlarsın
Kemirilirsen tekdüze yaşamlarda biçare,
Olmadığını anlarsın içinde, kör kuytuların.

Yolculuk için zaman var sayarsın,
Kıstığında anı, gerçek zamanı yaşarsın,
Durmadan gelse de Azrail’in kolları üstüne,
Şeytan’a inat, ayakta, yaşamda kalırsın.

Yutmadığın her cümleye sığınırsın ansızın,
Döl yatağıdır hayatının umut, anlarsın,
Karşısında ezilsen de yalansız yarınların,
Durduğun her durak, yeni yapılmıştır sanırsın.

Güldüğün her ışık yalan haredir bilesin,
Sunaklarındaki şerbete kanma, bu kancık ilahe’nin,
Gitmek istersen de bir gün, hakkını vereceksin,
Gideceksen eğer, adam gibi gideceksin…