Adam, çocuk ve gökyüzü Şiiri - Ebru Ertaş

Adam, çocuk ve gökyüzü

Hava soğuktu
Gökyüzü simsiyah
Deniz gri
Meltem hızlı esiyor
Sanki yorgun
Yaralı yüreği
Yüzüme dokunuyor hüznü

Adam yorgun düşüyor sahile
Gözleri hep uzakta
Dalıyor mavisini yitirmiş denize
Gülümsemeyi kaybetmiş yüzü
Hüznü almış yanına
Kimbilir ne anlatıyor yüreği
Hangi acıyı tadıyor
Hangi gecede kalmış gözleri…
Bir çocuk yaklaştı yanına
Baktı en masum bakışıyla
Sonra gülümsedi adama
İkisi de yalnızdı
Tutunacak bir ele ihtiyaçları vardı…

Çocuk gülümsedi…
Bir gülümsemeyle açıldı gökyüzü
Bir el dokundu denizin grisine
Masmavi yüreğiyle
Martlılar geldi
Dans edercesine uçmaya başladı
Denizin üstünde

Adam bir çocuğa baktı
Birde değişen havaya
Sonra yüreğine
Çocuğun yüzündeki çizgilere
Ve anladı ki hayatta
Ne acılar var…
Hiçbir şeye değmez
Bir gülümsemenin değeri…
Ve hiçbir şey alamaz
Yüreğin gülümsemesini

Adam çocuk ve gökyüzü
Dans ettiler birlikte
Sevginin yüceliğinde…

Ebru Ertaş
Kayıt Tarihi : 19.1.2010 11:34:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

TÜM YORUMLAR (51)

Ebru Ertaş