Adam Şiiri - Abdullah Yazıcıoğlu

A D A M

Attığı voltanın sayısını unutmuş
Yorgun dizlerinin üzerine çömeldi
Söndürdüğü izmariti tekrar yaktı
Uzun düşüncelere daldı
Tespihi son kez çevirip
Sigarayı of bir isyanla fırlattı
Uzandı yatağına.
Bir şeylere küfredip duruyordu
Defalarca yatağı yumrukladı
Biran sustu…
Sanki, karanlık üstüne, üstüne geliyordu
Fırladı yatağından
Pencereye koştu
Dışarıda yağmur yağıyordu
Sokak lambasının ışığında
Yağmur, isyan edercesine yağıyordu.
Dertleşecek birini bulmuştu galiba…

Adam.
Yanılıyordu.
Yağmur, her yerde aynı isyanda yağıyordu

Bir şarkı dolandırdı diline.
Titrek bir şarkıydı
Cebinden, köşesi yanık bir resim çıkardı
Yakmayı denedi
Yine kıyamadı
Parmaklarını tekrar yaktı.

Suskun ve çaresizlik içinde
Sabahı bekliyordu…
Sanki, inadına, inadına
Zaman geçmek istemiyordu.

Voltalar hızlanıyor
Yüreği, saat tıkırtısı gibi çarpıyordu.
Anılar yüreğinden
Film şeridi gibi geçiyordu

Şimdi kapı çalınacak
Sırılsıklam içeri girecek
'SENİ SENİ SEVİYORUM' diyecek
Boynuna sarılacak
Birini bekliyordu
Bunu düşünürken bile
Yüreğine hakim olamıyordu…

Biran kapı çalınıyor gibi oldu
Büyük bir heyecanla kapıya koştu
Sanki, beklediği gelmişti
Hayali gerçek olmuşta
Aynada saçlarını düzeltti
Derin bir nefes aldı
Kapıyı büyük bir umutla açtı

Kedi yine çöpü devirmişti
Sustu
Ağladı
Ağladım…

Abdullah YAZICIOĞLU