Adam Şiiri - Uygar Yeni

Adam kendisiyle konuştu;
Mutluluğu bilmiyorum,
Ama sırrını veren olsa, saklamam!
Kendime de pay ayırmam!
Hepsini yoksullara dağıtırım...

Sonra yürüdü adam;
Elleri cebinde,
Cebinde onca yoksulluk
Boğazında nefesi dar
Gören olsa belki bir parça umut sunar...

Adam aç,
Adam yalnız,
Adam yoksul,
Kimseler görmedi…

Adam yürüdü;
Adam umudu hiç bilmedi,
Ceplerinde bir dünya yoksulluk;
Adam kendiyle konuşur...

Umudu verseler ellerime;
Alır yerin dibine sokardım
Ellerim cebimde;
Ceplerimde yoksulluk,
Mutluluğun sırrını arıyorum bütün yoksullar için...

Adam yürüdü yine,
Ceplerini karıştırdı;
Belki bir parça umut?
O da yoktu,
Ellerine değen bir dünya yoksulluk...

Adam düşündü yine;
Bari sırrını veren olsaydı,
İnan dokunmazdım,
Bir parça umut bile almazdım kendime
Bütün sırrı yoksullara dağıtırdım...

Adam yürüdü,
Adam çürüdü,
Elleri cebinde,
Bir dünya yoksulluk adamın ellerinde;
Ve adam sustu,
Bir daha hiç yürümedi...