Adaletin İnce Sesiyle Maviye Bakanlara

Adalet terazisi,
gecenin sessizliğinde sallanan ince bir gölge değil yalnızca;
gözlerimizin içindeki tartıdır aslında,
neyi sevdiğimizden çok
neyi doğru bildiğimizi ölçer.

Hakkın sesi
bazen bir fısıltıdır,
bazen rüzgâra karışan bir insan nefesi.
Kimse duymasa da
sen duyarsın,
çünkü içindeki titreşim
dışarıdaki gürültüden daha gerçektir.

Doğruluk yolu
dümdüz bir çizgi sanılır çoğu kez;
oysa gölgelerle kırılmış,
hatıralarla çatlamış,
bazen de yalnızlığın uzun koridorlarından geçer.
Ama bilirsin,
o yol, sonunda kendi sesine çıkan tek yoldur.

Vicdanın ışığı
bir mum gibi yanar içimizde;
küçük görünür,
ama bir gecenin kaderini değiştirecek kadar güçlüdür.
Sen onu taşırsın,
rüzgârın içinden,
kırılgan bir umut gibi.

Hakikatin nefesi
soğuk bir sabahı anımsatır,
uykuyu dağıtır,
seni hafifçe sarsar.
Bir kelime, bir yüz, bir gerçeğin çıplak adımı
dokunur tenine.
Kaçmazsın.
Çünkü bilirsin,
gerçek kaçtıkça büyür.

Eşitlik güneşi
her sabah yeniden doğar,
aynı ışığı herkese vermek için
bin yıldır aynı ısrarla,
aynı mesafeden.
Bakınca anlarsın:
Gölgen uzun ya da kısa olabilir,
ama ışık herkese aynı sıcaklıkla değer.

Adil duruş
insanın kendi içine tuttuğu aynadır.
Bir sarsıntı olur,
bir fırtına kopar,
bir söz atılır ortaya,
ve sen neysen o çıkıverir gün ışığına.
Korkmazsın,
çünkü doğrulukla sınanan biri
yenilse bile eğilmez.

Temiz yürek
kırılgan değildir sanıldığı gibi;
aksine dünyayı taşıyacak kadar sağlamdır.
Kimseye yük olmadan,
kimseyi ezmeden yürür,
ama adım attığı her yerde
ardından bir ferahlık bırakır.

Ve sen
adalet terazisini gözlerinde taşıyan,
hakkın sesine kulak veren,
doğruluk yolunda sabırla yürüyen insan…

Vicdanın ışığıyla aydınlanır izlerin,
hakikatin nefesiyle serinler yüzün.
Eşitlik güneşi her sabah seni yeniden çağırır.
Adil duruşun
kendi hayatının yasası olur.
Temiz yüreğin
bütün kapıları açar,
kendi kendine…

Çünkü biliriz ki:
dünya büyük,
haksızlık çok,
karanlık derin…
Ama senin gibi insanlar oldukça
ışık hiçbir zaman tamamen sönmez.