Adalet mülkünde Şiiri - Murat Ülkü

Adalet mülkünde baykuşlar öter,
Bülbülün çilesi ölümden beter.
Bu kadar haksızlık canıma yeter,
Vicdanlar pas tutmuş, kürüktür evlat.
​
​Zemheri ayında bahar sattılar,
Balın içine de zehir kattılar.
Doğruyu söyleyen hapse attılar,
Diller mühürlenmiş, kilitli evlat.
​
​Harami sofrası kurulmuş başa,
Hürmet bekliyorlar toprağa, taşa.
Zulmü alkışlayan gelirse yaşa,
Mertlik bir köşede eziktir evlat.
​
​Kurt kuzuya muhtaç, aslanlar dilsiz,
Yol kesen eşkıya geziyor izsiz.
Gönüller kararmış, ruhlar tertemiz,
Görüntü parlak da, öz bitik evlat.
​
​Âlimler susunca cahil shlanır,
Yalancının mumu gökte dillenir.
Hainler her devir zırhla zırhlanır,
Vatanı sevenler sanıktır evlat.
​
​Sırtını dayayan dağları aşar,
Hakkı savunanlar dertlere koşar.
Görmez misin dünya tersine yaşar?
Terazi bozulmuş, kefesi evlat.
​
​Edebine bakmaz, lafına bakar,
Cehalet sel olmuş, bendini yıkar.
Nereye el atsan bir koku çıkar,
Gül diye sunulan çürüktür evlat.
​
​Kurt postuna bürünmüş nice çakallar,
Haramla uzamış kirli sakallar.
Gerçeği saklayan boş kalabalıklar,
Ruhu esir düşmüş, satılık evlat.
​
​Kürsüde vatan der, cebinde dolar,
O güldükçe halkın benzi sararır.
Zulmün bahçesinde çiçekler solar,
Baharlar kışlara yeniktir evlat.
​
​Dua dildedir de, eller haramda,
Şifa aranmaz ki azgın yaramda.
Kurtlar sofrasında, bu son dramda,
Payımıza düşen döküktür evlat.
​
​Mihrapta duranlar dünyaya tapar,
Haktan bahsederken yoldan sapar.
Kimi din satar da köşeyi kapar,
İmanlar kılıflı, kiralık evlat.
​
​Cellatla kurbanı dost eylediler,
Milletin aklına kist eylediler.
Şu güzel vatanı büst eylediler,
Yüreği olanlar sanıktır evlat.
​
​Babanın rızkını çalar evladı,
Kalmadı dürüstün tadı feryadı.
Sözde Müslümanlık hepsinin adı,
Ruhları batıya dönüktür evlat.
​
​Kraldan çok kralcı kesilen itler,
Efendi önünde postal öperler.
Sarayda ziyafet, halkta bitler,
Bu devrin resmi sönüktür evlat.
​
​Arsızın suratı meşinden beter,
Tükürsen yüzüne "yağmur" der geçer.
Zulmün harmanında günahlar biçer,
Utanma duygusu ölüktür evlat.
​
​Lafı evirirler, dini bükerler,
Milletin yoluna mayın dökerler.
Kan emip üstüne şerbet içerler,
Vicdanlar pas tutmuş, çürüktür evlat.
​
​Köpekler serbest de taşlar bağlıdır,
Gariplerin sinem her gün dağlıdır.
Kimin bu saltanat, kimin malıdır?
Hesabı sormayan siliktir evlat.
​
​Namus pazarında tellallar gezer,
Zalim olan her gün mazlumu ezer.
Bu devran insanı canından bezer,
Mertlik defterleri dürüktür evlat.
​
​Koyunu kurda emanet kıldılar,
Milletin rızkını çiğ çiğ yoldular.
Harama daldıkça nasıl doldular?
Heybeleri irin, deliktir evlat.
​
​Kıblesi cüzdan olan yobazlar,
Saray sofrasında bitmez niyazlar.
Haktan bahsedip de halkı boğazlar,
Dilleri zifirden sönüktür evlat.
​
​Devran döner elbet, mizan kurulur,
Zulmün ördüğü o surlar devrilir.
Mahşerde defterler bir gün dürülür,
Gerçekler ortaya dökülür evlat.