Adalet Şiiri - İdris Çetin

Dünya ve ahiretin hazinesi,
Hayat tohumlarının filizleri,
Yaprak olur, meyve olur, sevgi olur,
Yeşererek adalet sunar, susamış gönüllere.
Dolmuştur, dünya adâlet bekçileriyle,
Yüce Allah buyurur ki Kitabı Kerimde:
“Ey iman edenler! adaleti titizlikle ayakta tutun,
Kendiniz, ana-babanız ve akrabanız aleyhinde de olsa,
Allah için şahitlik eden kimselerden olun.”
En çok savunucusu da yüce Peygamberimiz;
Önderimiz, liderimiz, rehberimiz.
Onunla gelen ilâhi vahiy;
Kıyamete dek nurumuz olacaktır,
Ondan zerre kadar uzaklaşan,
Bahçenin haram meyveleriyle tanışır.
Şeytan ve nefis, saf beynin eteğinde,
Çadırını kurarak, yuva yapmaya başlar,
Adâletsizlik peteğinde.
Vurdurur eşek arısına bir iğne,
Âleme ibret olsun diye…

Zavallı saf arı, bunu hizmet sayar balına,
Kendini feda eder, şeytanın zehirli yalanına.
Dünyadaki yaşamın amacı Ona kulluk,
Onu tespih, hamd ve yüceltme;
Sonrası insana özgürlükler ve adâlet;
Hiç kimseye haksızlık yapılmayarak,
Zayıflar hiçbir zaman ezilmeyerek…
Adâlet tecelli edecektir, İnsanın yaşamında;
Ahirete ekilen tohumların, biçildiği mekân olarak.
Kurulacaktır mizan orada,
Her yaptığın amel sorularak…
Zerreler zerresi, gözden kaçmaz orada,
Sana ait olanı, sakın ha dışlama!

Adalet, emanet ikilisinin yükünü taşımaktan;
Dağların, taşların kaçtıkları,
Bu ağır yükü irade sahibi insanlar
Yüklenmişti, Yaratanına soru sormadan…

Her şey Onu tespih eder,
Gözle görülen görülmeyen,
Yaratanına bir şükür olsun diye.
Aklını kullanmayan insan, ufacık beyniyle,
Baş kaldırıyor, kendini yaratan Rabbine.

Haksızlık terazisini eline alan insan,
Dolaşıyor dünyayı, tekbir adam koymadan.
Ne koparırsam kâr misali,
Haksızlık putunu dikiyor, dünyanın en ücrasına.
Kurtuluşu haksızlıkta gören adâletsiz insan,
Ona secde etmeye kalkışıyor utanmadan.

Sorumluluk dedik de onu anlamak ve yaşamak;
Ne kadar da önemli kısacık ömrümüzde.
Sarhoş insanın yolculuktaki sorumsuzluğu,
Suçsuz ve günahsız insanı komaya sokarak,
Kendisinin ve çocuklarının hayatını karatmakta.

Uyuyanla sarhoş olan bir olur mu? Deme.
Hakkı inkâr eden uyanık; uyuyana yan çizer,
Haksızlıkların, adâlet kabul edildiği dünyada,
Yaşamak haram olur, bir karış toprağında,
Başını al git ve git durmadan diyemiyorum,
Benim atalarım şehit oldu, her karış toprağında.

Toprak benden hesap sorar,
Sonra adâlet terazilerini kurar…
Haksızların potasında erimektense,
Tevekkül et Rabbine, yol al usanmadan.
Hak ve adâletin gölgesinde durakla,
Aç, susuz kal bir dağda…
Hak ve adâleti nefesle bulutlarda,
Ol hakkın adâleti için, vatan toprağında.

19. 05. 1992
Konya