Adalet Şiiri - Urungu Şad

Efkar sanki bir deniz,
Her cümlem bir serzeniş…
Kelimeler kendi sandallarına binip
Fethe çıkıyorlar karaya inip.
Ama Tanrı Katı’ndaki adı
İsyan, bence Orçun andı!
Ben, benliğimi ve sevdiklerimi
En kutsal zulamdan demi
Bol bir acıyla not
Bırakıp çalanlara karşı hop
Oturup hop kalkan bir
Kin dolu heyecanla zehir
Edecek olan kâinatı, bana
Bunu böylesine kahpece yapanlara
Karşı ve buna göz
Yumanlara karşı bir söz!
Bir ant, bir aht…
İsterse hiç gülmesin baht!
Tâ ki kutsal sis
Perdesi Tanrı Dağı’nı sessiz
Bir melodi eşliğinden terkederken,
Ben, elde kılıç en
Asi hâlime bürünmüş, umutsuzluğun,
Verdiği acıyla ilâhi katı
Kırıp dökene dek takı
Olsun gönlümde bu acı,
Şerefle taşırım o tacı.
Ama gün gelir ya…
Açılır ya yollar, Ay’a
Ulaşmama dâhi ramak kalır
Ya, o zaman alır
Başımı, çıkarım gökyüzünün dağına,
Kimse engelleyemez ulaşmamı Tanrı’ma!
O ân önünde yere
Diz vurup göğsümü gere
Gere sevdiklerimi isteyeceğim ondan,
Can’a sahip olup can’ı
Canlarından ayıran Yüce Yaradandan!
Tanrı’m!
“Pınar-ı gözlerim, yaşlar-ı Semâm,
Ne çok özlemişim Ana’m! ”
Diye seslenmek tek dileğim,
Sarılırken ona, sonsuzluğun huzurunda…
… ve daha gelmemişken oraya,
Sevdiğimi geri ver bana!
Dünya gözüyle istiyorum onu,
N’olur çok görme bunu!
O benim hayatım Tanrı’m,
Eğer yoksa o, sen
Beni ahirette nasıl, söyle
Nasıl yargılayabilirsin ki Tanrı’m?
Bir diğer adı adalet
Olan Tanrı’m, haydi…haydi
Göster adaletini…