Adalet Şiiri - Atilla Güney

Usulca sokuldu yanıma biraz da ürkek ve çekingendi başını omuzuma yaslayacak sandım. Sessizce kulağıma fısıldadı... Ne arıyorsun? Kafamı hafifçe çevirdim gayet sakin, yavaş ve kadife bir ses tonuyla dedim ki; İnsanlığı! Birden irkildi ve yay gibi olan kaşlarını gerdi sonra yayı bırakır gibi çatık kalakaldı. İki gözünün merceklerini üzerime cevirdi namlunun ucundaki çıkmaya hazır mavzer mermisi gibi iki kaşımın ortasını hedef alarak; duymadın mı "insanlığın öldüğünü?" Dedi. Sonra geldiği gibi geri döndü giderken sevgi ve saygının elini tutarak ahlakıda sırtına alıp uzaklaştı.. Arkasından seslendim; bari adını söyle... diye bağırınca gür bir sesle ADALET dedi. hani o herkese lazım olan...