Benim kalemim çiçek açmıyor Bayım
Benim kalemim kirli
Benim kalemimden bir bebeğin namus kanı
Namussuz bir babanın ellerinin kiri
Tanrının nefreti
Kutsal sözlerin laneti akıyor
Kelimeler depremler yaratıyor beynimde
Solumda Tanrı'nın eşsiz günahlarını taşırken
Bedenim mahşer yeri
Herkes bir yerlere kaçma telaşında
Etrafta koşuştururken
Bir tek sen iblisin gülüşüyle
İçimde bir şey var sana karşı
Adını koyamadığım
İçimde bir şey var sana karşı
Gözlerine bakarken küçük çocuk mahcubiyeti yaşadığım
İçimde bir şey var sana karşı
İçine gülüşünü sakladığım
Ben üzülmüyorum ki
İçimdeki çocuk ağlamaktan bitap düştü
Yokluğunda oyun oynamaz
Çiçek toplamaz
Orada burada koşmaz
Kimseyle konuşmaz
Ben hep fedakârlık yapmaya mahkûm muyum?
Ben yaşarken ölmeye mecbur muyum?
Ben bir ailenin yükünü taşımaya hükümlü müyüm?
Ben büyümeden yaşlanmaya layık mıyım?
Bak fedakarlığın getirdiği nankör yüzüme bak!
Ufaladılar kalbimi
Ben de kedilere attım doyursunlar karınlarını diye
Ben doyuramadım kalbimi onlar doyursun dedim karnını
Nerede bir kedi görürseniz kalbim onda atıyordur
Nerede bir kedi görürseniz kırık bir kalbi hatırlayın
Nerede bir kedi görürseniz beni hatırlayın
Genç bir delikanlı tanıdım
Dışardan az içinde çok olan
Dışı soğuk içinde yangınlar olan
Düşünüyorum çoğu kez kimsin sen diye
Kimsin?
İçinde kimi büyütüyorsun
Okyanusları bastım göğsüme
Yine de dinmedi yüreğimin yangını
İçimde kocaman boşluklar
Umut güvelerinin açtığı
Kalbimde derin derin çizgiler
Hayal kırıklarının kestiği
Çekip gitmek istiyorum buralardan
Öyle bir gitmek istemek ki bu
Tarifi yok
Kendimi bile istemiyorum peşime
Tüm belleğimi
Kalbimi fırlatıp bu şehrin bir köşesine
Bir tanrı kök saldı içimde
Doğuruyorum milyonları
Dışarda inlemelerimin inanılmaz şarkısı
Hayat oluşuyor
Dünya kuruluyor
Hepsi bir vajina milyonlarca tanrı dölünden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!