AD - Ne İstediğini Bilmezse İnsan

N’olursa olsun, hayatta bir kere yakalıyorsunuz treni. Ya da şansınız varsa eğer, rötar yapmış birisine son anda atıyorsunuz kendinizi.
Gerisi lafı güzaf, beyhude iç geçirmeler… Kaçan trenin ardından yanık yanık, kömür karası türküler...
Kompartımanında hayal ediyorsunuz kendinizi, açmışınız penceresini, Dağların arasında kıvrıla kıvrıla yol alıyorsunuz, kâh bir orman eşlik ediyor yol boyu.
Dalıp gidiyorsunuz, pulman koltuğa gömülmüş, içeceğinizi yudumluyorsunuz keyifle.
Hayal kurmak güzeldir, ama sadece gözlerinizi kapattığınız sürece.
Tekrar açtığınızda, kuşların bile yuva yapmaktan vazgeçtiği, kuru bir ağaç gibi dikilip kalmış buluyorsunuz kendinizi rayların ortasında.
Rayları seviyorsunuz, ona dair bir şeyler arıyorsunuz travestlerin arasında.
Sesini dinliyorsunuz, işitebilirseniz ne mutlu, hala daha fazla uzaklaşmamışsa. İçiniz gıcıklanıyor, illa ki davulun sesi hoş gelmiyor kulağa.

İnsan tuhaf bir varlık; aslında hep kaçırdığımızı düşündüklerimiz elde edemediklerimizdir.
Nerede, nasıl tatmin olacağını bilemediğimiz, sınır tanımaz arzularımız.
O tatminsizlik ki, bazen cennette gözlerinizi kapatıp, mazoşist duygular eşliğinde cehennemi hayal ediyorsunuz.
Garip bir merak, elinizde dünyanın en leziz yiyeceği varken, köpeğin önündeki kemiğin tadını merak edip ona göz dikiyorsunuz.

Belki rutinlik sıkıyor, belki dümdüz bir çizginin üstünde kayarken, bazen slalom yapmak istiyoruz.
Dedim ya, tuhaf varlık insan. Kaldı ki kimsenin treni kaçırdığı yok, kimse de yanık türküler söyleme heveslisi değil.
Tek problemimiz, bir sınır çizemiyoruz kendimize. Gözü hep yeni toprakları fethetmede olan imparator gibi, biraz daha biraz daha derken, en uç noktada veriyoruz son nefesimizi.

Sonuçta aynı filmi tekrar tekrar seyretmektir canımızı sıkan.
Bazen DVD ye değişik bir film koyma arzusu bizi böyle olmadık hayallerin peşinde koşturan.