Açmaz Sokaklar Şiiri - İbrahim Necati Günay

Sokaklar dar,geceler çok ayaz,
Geceler zifiri karanlık,
Kırık dökük bir sobanın üstünde,
Geceyi aydınlatan,yüreği ısıtan,
Islık çalarak kaynayan bir çaydanlık,
Pera Palasın süslü karyolalarını anımsatan,
Köşede duran bir yatak,
O ki bir zamanlar ışıltılı dünyanın,
Neon ışıklarının altında yanan,
Bir mumun ateşini söndürecek kadar,
Star, bir o kadarda marur ve gururlu,
Yılların acımasızlığı cizgilerde saklı,
Uğruna patlatılan kapakların,
Ateşin çıkardığı ses,
Kor'lar sıcak ve tek tek dökülürken,
Sevdanın iklimi betona yayılırken,
Faytonlar peş peşe koşuyordu,
Ateşteki demirin sesi,
Aşkın dumanı savurmuştu,
O'nu bulunduğu bu yerlere,
Filimler,şarkılar,şiirler yazılır uğruna,
Talih gecenin bir yarısında,
Tesadüfen çalmıştı kapısını,
Gözlerinin bir anda çıkardığı ışık,
Tıpkı eski günlerine döndürmüştü,
Sönen bir stardan bir anda yanan bir star,
Bir an gözlerinin önünden,
Geçen bir filmin şerit aralıkları,
Kadim bir dost,bu devirde şaka gibi.
Acı ama gerçek:Ben nice starlar gördüm...