Açma Gözlerini Şiiri - Altan İlhan Arslan

Hiç uyanma sakın!
Ruhunu açma.
Karanlık söndürüyor şefkatini ışığın!
Sanırmısın bu sonsuzluğun sonu yok!
Bilirmisin ki o son her Âdemin çocuğunda
Canında geziyor bir mum alevi kadar.
Sen şimdi kapat gözlerini
Bütün kusurlarından muaf ol!
Bırak o bedeni
Yüreğinle bakmanın zamanı geldi.
O can! Hakkını versin bir kere gerçeğin.
Bir kere yüzleşsin!
Ruhuna şekil veren efendisiyle.
Sor kendine!
Hangi ırmak pınarsız doğmuş?
Hangi ateş ocaksız yanmış?
Hangi çocuk tohumsuz düşmüş rahime!
Yağmur bulutsuz, rüzgâr dünyanın kutupsuzluğun da
Esebilirmiş! O hangi rüzgâr?
Ve hangi yıldız hangi galaksi
Onun bilgeliğinden türememiş.
Dur, açma zamanı değil!
Öyle har görmedi gözlerin.
Sen ışığa baktığını mı sanıyorsun!
Aklın hangi tasavvurda senin?
Sen Topraktan çıkanı ilim mi sanıyorsun!
İlim kâinatın kendisidir.
Kâinat onun parmağının ucunda.
Ne veli, ne ermiş ol, ne derviş
Anlamak için varlığının ta ortasını
Bir kalbine bak bir akla
Biri ruhundan mücerret diğeri topraktan!
Beden denen makinede can verir hayata.
Açma gözlerini riyaya dalacaksan
Hayatın yalan olacaksa
Her kötülük ve alçaklıktan canın haz alacaksa!
Bilirmisin ömrün iki kirpiğin arasında
Bir an kadar değil, anlamayacaksan.
Açma gözlerini, bırak ruhun uyusun
Güneşi gölgeleme
Huzur toprağında ruhuna sadık olsun.