Açlık Şiiri - Bediioğlu Tarkan

Bir zamanlar insan sadece açtı..
Sadece karnını doyurmak için uğraştı…
Midesini susturmak tek amaçtı…
Zamanla farklı açlıkların tomurcukları açtı…

Avladı, vurdu, yakaladı ve yedi…
Aynı av için acımadan rakiplerini yendi…
Paylaşmak yerine hepsini kendine istedi..
Zamanla fark etmedi, insanlığını hayvanlığı yedi…

Yediğini önüne yemediğini arkasına aldı..
Gördükü karnı dosyada aç kalan bir şey vardı…
İnsanları yönetmek gibi bir açlığı vardı.
Zamanla iktidar açlığı onu esir aldı

Sarayları, silahları ve köleleri oldu…
Yetmedi ucsuz bucaksız toprakları oldu…
İktidar açlığına ölene kadar mahkum oldu…
Zaman gecti oda herkes gibi sadece toprak oldu…

Gözünün görmediği yerleri düşledi..
Aklının ermediği şeyleri istedi…
Nicelerini bu uğurda feda eyledi…
Açlık geldi çattı ölmemeyi diledi

İnsan aslında her zaman açtı…
Açlığı onun en büyük zaafıydı..
Midesi, arzusu, düşleri, benliği, bilgisi,
Biri doyarken diğerleri daima açtı…