Aciz Kulum Ben Şiiri - Ekrem Yiğit

Bazen çok daralıyor insan.Sanki birileri boğazını sıkar gibi.Sevdiklerinle,can parçam dediklerinle,paylaşmak istıyorsun acı ve tatlı günleri.Bir bakıyorsun ki kimse kalmamış etrafında.Dalıyorsun hayallere,gidiyorsun taa uzaklara.Geçişinle baş başa;

O dağlar deviren,yiğit yok oldu,
Artık beli bükük,aciz kulum ben,
Bellere bağlanan,pullu şal iken,
Artık kırk yamalı,yırtık donum ben.

Önce yavaş,yavaş sağlık terk etti,
Can yoldaş dediğim,çoktan çark etti,
Mum gibi eridim,anam fark etti,
Artık tazı yatmaz,yırtık çulum ben.

Gözlerim dos yüzü,göremez oldu,
Boy veren dallarım,kırıldı,soldu,
Felek üzerime,zebani saldı,
Dilleri lal olmuş,aciz kulum ben.

Yerimde duramam,dağlar turlardım,
Zor nedir bilmezdim,sınır zorlardım,
Yayında durmayan,oktum,fırlardım,
Telleri kırılmış,kırık sazım ben.

Dünyalar dolaşır,gece gelirdim,
Küçükleri sever,büyük bilirdim,
Hayat mor menekşe,güldür sanırdım,
Artık keçi çıkan,kuru dalım ben.

Boşuna geçirdim,son yirmi yılı,
İtler bile elde,yemiyor yalı,
Hep arada kaldım,sanki bir çalı,
Sahipsiz,biçare,aciz kulum ben.

Yiğit'i bu halde görmesin anam,
Kuyuda su içem,pınarda kanam,
Her gördüğü canı,adamdır sanan,
Kimsesiz,divane,aciz kulum ben.

15.03.2017