Acıyor Şiiri - Okay Yıldız

acıyor;
hayat bugünü yaşadığı için acıyor kendine
ve sen yaşamayı hiçbir zaman öğrenemeyeceksin.

hani doğar ya güneş,
karanlığın izini sürerek,
sabahları bir demli çay ile yaşamaya başlayanların seyri için.
ve karanlık bir yoldadır hayatın diğer bir ucu,
doğsada güneş yinede karanlıktır
ve hep karanlık kalacaktır oralar.
taki bir çocuk saflığında ki yüreğin bir mum ile gelişine dek.
mum sönene dek.

savuran rüzgar
suskundur bu sefer
ve korkutamaz
odasında acıyla boğuşan bir kızı
korkan olmazsa
güçsüzdür o.
ve hiç bir zaman savuramaz
bir papatyanın tomurcuklarını
yinede başarırlar
bir avuntunun elinde
yalan aşkı tanımlamayı.

acının resmini çizmek istesem
baharı çizerdim
kimse anlamazdı
kırmızı güllerin kanı
güneşin içimdeki yangını anlattığını
ağacın pembeli çiçeklerinin hiçbir zaman meyve vermeyeceğini
evet; acının resmi bahar olmalıydı.
kimse bilmemeliydi
bir ben baktığımda anlamalıydım.
delice akan ırmağın içimde gözyaşları olduğunu
ve bir şiir arasına serpiştiriliyor
küçücük kar tanecikleri
o kadar temiz olmadığını bilmesem
gökyüzünün gözyaşları diyeceğim
saflıkla akıp
hayatın soğukluğuyla donmuş.
nereye düşeceğini hesaplamadan iniyor işte
ve kapatıyor günahkârların tüm masumluklarını
uzatıyorum elimi
kar tanecikleri avcuma doluyor.
yavaş yavaş gerçeğe dönüşüyor.
biri geliyor kapatıyor diğerinin yüzünü
ve diğeride onu
elimdeki tüm kirlilikler kapanıyor
yumruğumu sıkıyorum
açtığımda ise sadece ıslaklık
bir öncekilerle aynı sıcaklıkta
ve yüzlerce damla bile elimin kirini katmıyor içine

gelen acılar ise
aratıyor hep bir eskisine
yinede doğmuyor insan acı çekmeye
bir öncekini katarak şimdikine
bütünlüğü yaşatıyor
ve kardeşçesine yaşamayı öğretiyor acıya
başka bir acıyla
hep aynı şeyi düşünüp
aynı yerde buluşuyor
aynı anda mutlu oluyorlar.

acının mutluluğu benim acım olsa gerek
benim mutluluğum onun acısı

sür keyfini bakalım
elbet bir gün sıra banada gelir.