Acıyı Sevda Sandım Şiiri - Mustafa Bardak

Bu şehre yağmur yağıyordu...
Bütün şehir ağlıyordu.
Ben en çocuk hâlimle üşüyordum...
Kimse sen değildi, kimseyi istemiyordum.
Şehirle birlikte ben de ağlıyordum,
hiç umudumu kaybetmiyordum,
çünkü acıyı sevda biliyordum,
katlanıyordum.
gözyaşlarımı kimse farketmiyordu.
Ben yağmurdan korkuyordum...
Bu senin hoşuna gidiyordu...
Yorgun adımlarla, yorgun bedenimizle dolaşıyorduk sokaklarda...
Biz yürüdükçe hızlanıyordu yağmur, şiddetleniyordu...
Sen seversin yağmuru, aldırmazsın ıslanmaya.
Seninle yürüdüğüm sokaklarda kaç kaç gece yanlız yürüdüm.
Her köşe başında seni aradı gözlerim.
Keşke dedim,
şu parkın sırılsıklam banklarında otururken bulsam seni...
Sessizce ben de otursam...
yine de ümit ediyordum,
çünkü acıyı sevda sanıyordum...
Ama biliyorum, bir başka gecede, bir başka yağmurda,
yine sensiz, yine umarsız, yine yanlız yürüyeceğim bu yolları...
Yeter gel artık... Sonu acı olmayan sevda,
Gel dindir bu yağmuru, bu gözyaşlarını...