Acıya Ve Kedere Şiiri - Tunahan Ermihan

Ağlamaklı bulutlar dolanıyor her gece
Rüyalarımın tam orta yerinde
Ben kurak çöllerin yegâne gülü kaktüs olmama rağmen
Bir tek sana susuyorum
Sense bundan haberdar değilsin
Ne adını anabiliyorum tüm kelimeler tükendiğinde
Nede anılarımızı hatırlayabiliyorum
Sen mi gitmiştin ben mi ardından çok ağlamıştım
Yoksa bizim için tüm ihtimaller rüzgârda mı savrulmuştu
Ki, ben bu gün kaktüs olduğumu bile unutup
Taşlaşmaya başladım
Sahi senin gözlerine vurgundu gözbebeklerim değil mi?
Bakardım öyle deli deli
Yok yok ben esas o kıvır kıvır saçlarına vurgundum
Yoksa senin saçların düz mü idi
Gittiğin yol gibi
Geçmişimi kaybediyorum desem yeridir
Ben geleceğe bakmayı denedim sevdiğim
Denedim de bir seni göremedim
Masum gecelerde yapılacak yaramazlıklarda
Adın bile yazmıyordu gördüğüm rüyalarda
Şimdi vazgeçtim desem seni sevmekten
Sevmeyi hatırlamak gerekecek
En iyisi güzelim
Ben çöl çiçeği kum fırtınaları için ufalanıp
Hayat denen çöle salayım yüreğimi
Oradan hüzne oradan acıya ve kedere