Tam senin gittiğin saatte,
Vurdum kendimi meçhulün yollarına,
Yokladım yüreğimi el yordamıyla,
Harlıydı,
Başım yüce dağlar kadar karlıydı.
Artık aldırmıyordum yarınsızlıklara,haksızlıklara,
Hafiftim, grinin firarında beyaz bir bulut gibi.
Hafiftim, göçmen bir kuştan düşüp gökte süzülen tüy gibi.
Hafiftim, son sözümü söylemiş gibi...
Süzülüyordum hava boşluğunda.
Sahi başka bir çocukluk var mı geçerken uğrayayım?
Oniki yaşlarına coşkularımı salayım.
Uçurtma uçurayım, topaç çevireyim.
Nasıl olsa bez bebeklerim yok ortalıkta!
Oturup acının yamacına büyümeyi bekledim.
Acının adı anne, annenin adı acı
En çabuk bu anne büyütüyor çocuğunu.
Gençlik ise firari bir rüya.
Vurdum kendimi kendi ruhumda
Davulun sesi artık uzaktan da hoş gelmiyordu.
Kendimi buldum mekansızların mekanında,
Sufi bir şarkı dilimde,
Döndüm tennuresiz semazen gibi döndüm kendi etrafımda...
Kayıt Tarihi : 19.1.2014 00:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
SEVEREK VE KEYİFLE OKUDUM. TEBRİKLER.........
'Sıcak sudan, soğuk suya el değdirmeden büyüyenler mi' şanslıdır; yoksa, yaşamın içinde acılarla, savaşlarla, mücadele ede ede büyüyenler mi?
Bana kalırsa ikinciler daha bir şanlıdır...
Yeter ki 'güçlü, dirençli ve sağlıklı' olsun... Zaten o mücadele var olanı daha güçlü, daha işlevsel kılar...
'Çocukluktan çıkamadan anne olanları', anneliği 'acıyla' özdeşleştirenleri ve zamansız büyüyenleri çok iyi işlemiş şiir...
Kutlarım Nimet Hanım..
Uğradığımız çocukluklarda hep sokak başlarında aslında son durağa geldiğimizi ve dokunduğumuz her çocuk yüreğin aslında bizim irin kokan geçmişimiz olduğunu bilip,gözlerimizin önüne serilen sahnelerin cesetlerle dolu olduğunu ve kaçışlarımızın aslında bu yüzden olduğunu bilir ve o bilincin inancında savruluruz...
Yürek sesiniz eksilmesin.
TÜM YORUMLAR (16)