Acı'nın Rengi Mavi Şiiri - Mekan Atac

"Oysa yalandı herşey.
Bir yalanın acısınımı çekiyoruz."

Irkildim ansızın, odama çöken karanlıkta.
Acının sessizce sardığı odada ve beliren gölgeler.
Sarılışı vardı mavinin korkularımı bastıran.
Onu özledim yine.
Ölümünü anımsıyorum ızdırapla.
Misafir oluyor rüyalarıma ve birlikte getirdiği ölümüyle.
Sarılsam diyorum kızıla.
Elleri dikenli, batıyor kalbime.
Oysa ölse diyorum artık kafamda kızıl.
Şuramda kalbimin derinliklerinde boş bir ev geceleri çığlık çığlığa.
Mavi elleriyle dokunmuştu
"Benim evim burası"
Şimdi boş, ölüm ve acı.

Farkındayım artık
Bir kahramanım var.
Düşüncelerin kahramanı.
Elinde çivili kırbacıyla.
Nefretle acı kusturuyor.
Her darbesi geçmişin ızdırabı
Her duruşu duyulan iniltinin geleceğini anımsatıyor.
Ağır geliyor artık düşünmek
Yontulacak yeri kalmayan bir taşım.
Her batan çivinin darbesiyle artık.
Maviyi düşünmek acımı olacaktı.

Etrafım bana çemberini kapatan mutlu insanlarla dolu.
Kaçıyorum artık onlardan.
Kimseyi tanımıyorum
Kendime bile yabancıyım.
Bana kalmayı öğretmeliydi.
Gitmek kolay ve kaybolmak gölgelerde.
Yürüsem artık mavi karanlıklara doğru.
Ve gözlerim kapalı, akmayan mavi yaşlarla.
Ölüm mavi ışığıyla sararmı beni.
Şehir anne saklar mı ve kirli eteğini örtermi üstüme.
Bu şehir değilmi mutluluğu mavi renklere bürüyen.
Artık mavi, acının rengi olmuşken.
Şimdi bu şehirdeyim.
Kaybolmak isterken delice.
Kirli günahkar sokaklarını aşarken
Peşimde uzanan yabancı eller.
Yalan öpmeler. Sarmayan sarılışlar.
Gülüşleri sahte ve acının rengini görmeyenler.
Oysa düşüncelerimde acının rengi.
Ölmesi gereken düşünceler.
Aci veren mavinin gerçeği.
Izdırap duyulan gidişi.
Yalnızlığın kolları.
Karanlık sokaklar.
Ölsem, kızıla bulanan ellerimler.
Mavi sarılır mı.
Mavi hisseder mi.
Sarsılmaz ve geri dönüşü olamayacak bir karar alıyorum.
Sana gelmek için dağınık hayatımı toparliyorum şimdi.
Ardında bıraktığın acı dağınıklığı
Her köşesi bana izdirap veren bu odada sana gelemeye karar veriyorum.