Acının Öğretisi Şiiri - Sinan Bayram

Acı, ruhun kendi sesini duymasıdır.
Bir yara gibi görünür dışarıdan,
ama içte — bir uyanıştır.

İnsan acı çekerken dağılır,
ama o dağılma,
benliğin kabuğunu kıran bir sessizliktir.
Çünkü hiçbir şey,
kendini acı kadar dürüst anlatmaz.

Mutluluk unutturur,
acı hatırlatır:
kim olduğunu, nereden geldiğini,
ve aslında ne kadar geçici olduğunu.

Acı çekmek,
varoluşun ağırlığını taşımaktır —
ama o ağırlığın içinde
bir tür ışık saklıdır.
Her gözyaşı,
bir fark edişin tuzudur.

Kimi kaçar ondan,
kimi sarılır;
ama her insan bir gün anlar ki,
acı, yok etmek için değil,
temizlemek için gelir.

Bazen Tanrı konuşmaz,
yalnızca susturur seni —
ta ki içindeki sesi duyana kadar.
İşte o zaman anlarsın:
acı, bir düşman değil,
ruhun biçim aldığı çekiçtir.

Ve sonunda,
acı geçmez aslında —
biz geçeriz içinden,
ve başka bir şeye dönüşürüz.

Sinan Bayram