Acının Künyesi Şiiri - Sefa Kılıç

Figan et ey meftun
Ağrıyan yerlerinden gelen sesle
Yüreğinin hangi yeridir söyle.
Sözcüklere sığmıyor acın
Yoksa sende mi düştün
mecnundur adın.

Darp edilmiş gönlün Atlantis’te kalmış
Kaf dağındadır aklın
Ateşi yanarken Olimpos’un
Simurg olur umuda kanat çırparsın.
İçindekini ararat’ta bulursun
Döner Babil’i taşlarsın
Ramses gibi kasılır
Denizin dibinden çıkarsın

Ezgileri yıldızlarda ararsın
Nağmeleri yaşamdan yazarsın
Nice sultana surat asar
Altınlarla yatarsın.
Kibir sende anıt olmuş
Diledikçe taparsın.

İskenderiye yakılır
Suçu akşamlara atarsın
Bir saat yapılır, tıkırtısını şeytana satarsın
Kalenin burcuna çıkar, sancak asarsın
Bilmelisin sen hep acıyla yaşarsın

Hanbalık'tan Anadolu'ya
Katliamlar yaparsın
Baybars’la kapışır
Nesline kibir katarsın
Gemilerinle topa tutar
Dünyaları turlarsın
Yerlileri öldürüp
Suçu vahşiliğe atarsın
Acın neden bitmiyor
Bir türlü anlamazsın
Künyen acıdır unutamazsın.

Katmerlendikçe acın
Artıyor arayışın
Ölü yıldızın nurunda
Arıyorsun hayatlar
Medeniyet adına
Uygarlıklar yıkıyor
Düşünenin başına
Altın lale geçiyor.
Sükut et artık kalmasın acın
Ol Nuşirevan adaletin sarsın
Dört bir yanı acıyla sarılmış dünyanın.