Acımak / deneme Şiiri - Necdet Arslan

‘’…derken durgunluk gibi , yalnızlık gibi ; çoklarının adını duyar duymaz ürktüğü bir cennete getirildiğimi söylediler.
yaşamak daha güzel olacak mıydı burada veda bile edemeden ayrıldığım gurbetimden, şimdilik hiç fikrim yok .
en son neredeydim ben ve onca isteğimi , tutkularımı, imbatı bol gecelerimi kim yerinden etti ; bilmiyorum.
karşıdan bakanların gizemli gördüğü bu griliği içten uğraşlarla sevmeye çalışıyorum.
yüzüm şu karşıki evin duvarlarından ayrık değil; yıkık, kirli ve kendine küs…
şu dereye bıraktım gözyaşlarımı. birkaç gün içinde kaynağını kuruttuğu için şaşkın o da .
ne yapacağım hiçbir işime yaramayacak olan bu melankolik yüreğimi?
birileri çıkıp gelse ya.
derinliklerde ,sonsuzluklarda,yüzüme buğusunu üfleyen bir kışta ölmeyi hiç istememiştim oysa.
sakın bana acımayın.ben hiç kimselere acımadım çünkü….’’