Açılmaz Gönül Şiiri - Mehmet İslami

Hakk’ın meydanına ulaşmak için
Namert köprüsünden geçilmez gönül
Onbeş asır sana kin tutan hiçin
Verdiği bal olsa içilmez gönül

Ömür denilen şey mâdem ki pek az
Kaderin çizdiği hudud aşılmaz
İnsan kocar amma gönül kocamaz
Sanma ki kefenin biçilmez gönül

Fâni dünyâ dişlerini göstersin
Çadırı sitili sökeyim dersin
Âlem-i bekâya gitmek istersin
Vâde dolmayınca göçülmez gönül

İlâhi divânda duracağında
Yapılan ameli göreceğinde
Defteri ameli sereceğinde
Münkerden, Nekirden kaçılmaz gönül

Dünyâ ahiretin tarlası imiş
Ne ekersen onu bulursun demiş
Hayır amelleri dilleri yemiş
Hak, bâtıl, kabirde seçilmez gönül

Her bir işi yarın yaparım desen
Yarınına çıkabilirmisin sen?
Nemrut amelini işliyor isen
Cennet kapıları açılmaz gönül

İSLÂMİ; en seni bağlamadınsa
Sâlih, sâhih amel sağlamadınsa
Ağlanacak yerde ağlamadınsa
Sıratı geçmek çün uçulmaz gönül