Acılarla Olgunlaşıyor İnsan Ana

Sadece doğurmayla özdeş tutulamaz
Her yürekte yârdır adınız
Kırlarda papatyalarcasına
Sevgiyle kucak açmalarınız, beklentisiz
Ne biz doyduk sevilmeye
Ne siz sevginizi esirgediniz

Kederimiz, tasamız yüreğinizde
Kendiniz yağmur, yaştaydınız
Bizse sıcacık koynunuzda
Büyürken dertsiz, tasasız
Her zaman bizimle aynı yaştaydınız

İçin için yanarken içiniz
Sönmez ışıksınız bizler için
Acılarınızı bizden gizleyen
Sırrı çözülmez gizler siniz

Gam neşeden vefalıymış
Tanımamışsın baharı, yazı
İçine düşürmüşler hep sızı
Kimseciğin olmamış
Edebileceğin nazı

Ne çok şeydir, ne çok şey anlatır o kelime
Aklın, yüreğin almadığı neler sığdırır içine
Doyamazken sıcağına, şefkat dolu kucağına
Hep, büyüyüp adam olmamı istiyordun; oysa
Çocuk kalabilmek için neler vermezdim Ana

Cennet niye ayakları altına serilmiştir anaların
Şimdi daha iyi anlıyorum, var benim de yavrum
Benim için eriyip tükenmeyen ışık kaynağıydın
Titrek de olsa ışığında aydınlanıyorken ben
Mum gibi azar, azar yiyordun bedeninden

Umutla beklemek güzeldi, her akşam yolunu
Kalmayınca bekleyeniniz, kırılınca kanadınız
Kolunuz; kalırsanız öksüz, anasız, beklentisiz
Asıl ondan sonra başlıyor en büyük yalnızlık
En büyük acı, en zor beklemek, beklentisiz

Önceleri sızlatıyor öksüzlük, yetimlik
Bir yanımız hep karanlık, karamsarlık
Şimdi bu ihtiyar dal, çürüyen ip
Bunca acıyı nasıl kaldıracaklar.
Acılarla olgunlaşıyor insan Ana

(06.04.2007 İzmir)