Acılarımın Çetelesini Tutmadım Hiç

Acılarımın çetelesini tutmadım hiç
Ya da çıkartıp kılıcımı kınından
Savaşmadım tek başıma
Gecenin üzerime saldığı hüzünlerle

Dünyada yazılmış bütün şiirleri ezbere bilip de
Tek bir dize yazamayan adam kadar garip
Yahut usta bir şairin
Yüzlerini bile görmediği insanların yaralarını sarıp
Yanı başındakilere duyuramadığı ses kadar derin
Şizofren bir sayıklama gibi belki de
Ceylan bakışlı bir sevgili yaratıp satırlarında
Sonra onun için geceler boyu uykusuz kalmak

Hayır
Acılarımın çetelesini tutmadım ben hiç
Oynamadım da hiçbirinizin yaralarıyla
Ne demir kapıları pas tutmuş karanlık zindanlarda yattım
Ne iğrenç ıslığını duydum ıslak bir sopanın
İnerken ense köküme

Peki nedir o zaman
Şu kahrolası dünyayla alıp veremediğim
Her gece boğazımı saran bu yağlı urgan
Hiç kimse duymadığı halde
Kulaklarımı sağır edercesine çınlayan o ses.

Oysa o kadar sessiz ki geceleri bu şehir
Ve odam o kadar huzurlu
Ne bir polis sireni
Ne kırılan camların karanlığa savruluşu.

Yine de mümkün mü sanıyorsunuz
Mil çekip yüreğimin gözlerine
Kendi vicdanımın yüzüne tükürmek
Mümkün mü
Kenarı desenli kağıtlarda aşkı ağlatmak
Kolay mı be dost
Sadece kendi acılarımın çetelesini tutmak…

2005