Acılarım Yağar Saçlarıma Şiiri - Yorumlar

Acılarım Yağar Saçlarıma

Her sabah aynı sessizlikle uyanırdı. Perdeden sızan solgun ışık, duvarlarda gölgeler bırakırdı; sanki geçmişi hâlâ oradaydı, dokunulmasa da hissedilirdi.
Kadın aynaya baktı. Gözlerinde bir yorgunluk vardı, ama o yorgunluk öyle tanıdık, öyle yerleşik bir duyguydu ki artık ondan korkmuyordu.
“Acılarım yağar saçlarıma,” dedi usulca.
Evet… acıdan kaçmamıştı; o acıyı giyinmiş, saçlarına kadar sindirmişti.
Bir zamanlar sevmişti, tüm kalbiyle. Ama giden, bir gün dönmemek üzere gitmişti. Ardında ne büyük bir boşluk, ne büyük bir sessizlik kalmıştı… Yine de yaşam durmuş değildi.