Acılarım Var Yasamak Icin

Derin izler kaldı geriye senden!

Ҫok uzaklardan geliyordum ben! Hayatla nerede ve nasıl tanıșacağımı bilmeden yollara düștüm sancılı endișeler iҫinde!

Elimde hiҫ bir ipucu olmadan ve rotasız ҫıkmanın serzenișleriyle sallana salana bir hedef saptamıștım kendime! Uzun bir hikaye değil de, hayatın bana yüklediği sorumluluk gereği fırtınalı birikimlerdi benimkisi! Bir bașımaydım hep! Senden önce!
Kalabalıklıkların yanlız ҫoğullarından birisiydim kendisini gecenin koynuna atan ve sürekli pencerelerden hayatı seyretmeye ҫalıșan! Bir köktüm dalları olan ve gelip dallarımdan tutması gerekeni beklerken incinerek ilerliyordum bir bașıma! Hep baharı beklerdim; mevsimsel baharlar ise bana güzden farksız gelirdi bazı yıllar! Bir boșluğun girdabında dönmenin sersemliğiydi bașımda ve yüreğimde tașıdığım hazan mevsiminin en fırtınalısıydı her șey! Bașka bir tükenișin varolușuydu ruhumdan kopan acılara eșlik eden! Ne zaman düșüncelerimden yüreğime bir sızı geҫse; ayrılıkları, vedaları, yanlızlıkları, bir de istemeden rüzgar gibi geҫișleri solgun ҫehremin hüzünlü bekleyișleriyle harmanlardım! Bir de henüz tam betimlemesini yapamadığım ҫektiğim derin ‚ofların ve sızlanmaların‘ buz parҫası gibi yüreğimi parҫalayıșlarını yașardım ve de yașıyorum. Ve bu iҫ ҫekișlerin korkularıma ortak olduğu dalgın bakıșlarımın uzakları seyredișiyle kendi yıkılıșıma tanıklık ederim! Ya da, Fernando Pessoa’ın dediği gibi: „ben kendimin ve geçip giden zamanın seyircisiyim...'“

Seyircisi olarak seyrederiz iҫinden geҫtiğimiz acılarla dolu hayatı! Tam hayatın oratsına dikilmiș bu acılar yığınından büyülü ve buğulu sevdalı bakıșların așklara yüklediği anlamlar kalırdı düșüncelerimde! Bir de yüreğimdeki Eylülleri saran derinliklerin ve yașanmamıșlıkların (ben de pișmanlığın keșkeleri olmadı hiҫ bir zaman) iҫimde gizli kalan ve ömrümü kanatan yaraları …

Suskunluklarım ayrılığın özlemiyle gidișini, apansız ve fırtınalı bir rüzgar gibi geҫișini düșünürüm! Her saniye ve ya her an, seni düșünmenin mutluluğu ve sensizliğin tarifsiz acıları iҫinde tüketirim iҫimde birikmiș bütün mavi sevinҫleri! Ҫünkü sevinecek bütün mavilikler, bütün güzellikler sen gidince yok olup gitmișler! Nere gidersem gideyim, ne tarafa bakarsam bakayım, güzelliğe dair tek bir izlek bulamam yürümek iҫin! Unuturum kendimi, unutuyorum kendimi senin adına, yașadığım her anımı egoist bir insanın yasadığı yașam olarak görüyorum hayatın iҫinde … Bütün boșluklar daha da derinleșmiș ve düșündüğümden daha vahim seslerin geldiği ‚kara delikler‘ olmuș. Her taraf baștan așağıya acıların ruhumda buz kestiği noktalara odaklanmıșlar bana baskı yapmak iҫin! Renkler soluklașmıș, sevinҫler hüzünlenmiș, kapılar kilitlenmiș, ҫocuklar sefil ve perișan, gülmek unutulmuș, her șey buruklașmıș! İҫimde yeșile ve maviye ҫalan ve beyaz olan bütün ıșıklar sönmüș, bedenimin en ince ayrıntılarına kadar acılı hüzünler kaplamıș ve yüreğimle beraber ağlıyor bütün organlarım. Hüzün, acı, sızı, elem, keder, gam, tasa ne kadar kasvetli sancı varsa iҫime yuvalanmıș ve bana topluca ateș ediyorlar hep birlikte! Gönlümde sallanan depremler ruhumun en derin noktalarında odaklanmıșlar ve beni yok etmek iҫin karanlıkta pusuya yatarak benim zayıf değil de zayıflamıș ruhumu ve bedenimi yok etmek istiyorlar! Yine de bu karanlık tuneller iҫinde yolunu bulmaya ҫalıșan bir amele gibi sürekli kelimlerle iҫinde yașadığım hayatı kazmaya ҫalıșıyorum. Bir șeyler bulmak iҫin değilde, bulunmak adına! Yüreğim alıp gidiyor beni buradan uzaklara savura savura! Ruhumda ki o özlemin ҫocukluk bekleyișleri yok artık hayatımda! Yașamadığım genҫliğim ise hiҫ olmadı, ya da bana öyle bir ruh hali rastlamadı! Hatta psikoloji eğitimi alırken öğrendim bir ҫok genҫlik evrelerini …

Bu yüzden sığdıramıyorum acılar ve dramlarla geҫen kayıp yıllarımı! Yani sana kadar hep hazandı, senden sonrası gibi! Bahar șöyle bir uğradı kapıma en son ve mükemmel Gülü’yle! Ҫünkü sendin benim „Gül Yanaklı Prensesim“! Bütün coğrafyaların acılı yanlarını iҫinde toplayan bir havza gibi! Bu yüzden senden sonraki anlarımı șöyle betimliyorum: Bilincimi, sevincimi, umutlarımı, geleceğimi kaybederek yașamak, soluk alıp vermek, yemek yemek, kokmamak iҫin ve topluma saygı denen saygısızlıktan dolayı duș almak, giyinmek!
Ama bütün bu acılarımın iҫinde canlı tuttuğum bir tek gerҫeğim var! O da sensin! Seninle yașadığım bir kaҫ sınırlı ve sevinҫli yılların anıları! Gerisi hep hüzün, kaldıramayacağım kadar ağır acılar ve bu acıların yüreğimde bıraktığı derin ҫizgiler! Kanayan ҫizgiler! Ve hafızasını kaybetmiș bir beden! Ölümün etrafımda dans ettiği sokaklardan geҫiyorum ve bir uҫurumun kenarında sana gelmeyi bekliyorum! Ondan korkmuyorum ve bir an önce gelip kapıma dayanmasını bekliyorum! Gözlerimde fer, dizlerimde derman kalmıyor zaten bu süreҫten, bu gün gelsen ne yazar, yarın felҫ etsen ne yazar! Bir borcum var sana, hayatımla ödeyeceğim ve karșılık görmeden teslim olacağım!

Gücüm tükenmiș ve bitmiș bir bitkinlikle sana doğru yaklașıyorum adım adım!

Bir gerҫeğim vardı benim hayatta! Sen olan, senden ibaret olan, senden nükseden ve beni yeniden yaratan! Senin ansız gidișin benim ise yașamda bitișim oldu! Ruhunu saygıyla öpüyorum ey bana da uğrayan Dünya’nin en iyi kalpli insanı! Seni ҫok sevdim ve öyle de seviyorum! Ișıklar yoldașın olsun!

Senin H. Hüseyin’in – 08.12.2019