.Acılar Kadranı... Şiiri - Gönül Ersin

ışıklarını görüyorum hiç gitmediğim karşı sahillerin
çekerlerken beni pervane misali bir büyü ile kendilerine
koşuyorum bilmeden yüzmeleri, sadece içsel bir dürtü ile
denizleri hep mavi bilirdim oysa, neden kumlar beyaz kalmış
neden renk almamışlar bunca çırpıntıdan sonra
üstlerine gökyüzünün rengi yansıdığından mı olsa.

yanmaz serinlerdim güneşin altında kalışlarımda
her kulacımda batıyorum azar azar şimdi, yanarak çığlık çığlığa
su söndürürdü ateşi hani, hani kaldırırdı da
'buldum' diye bağırışları duymuşken biz, yalanmıydı hani ya
zormuydu bu kadar özgürlüğü bulmak engin aydınlıkta
mini minnacık yakamozlar birleşince bunu başarıyor da
bir biz anlamıyoruz yüreğim bu utanç tanımsızlığımızda.

pişmanlığın bileyli çakıllarına serili yürek gölgesi
bozguncu kumsallarında bilmediğimiz uzak sahillerin
ne yana sıçrasa kesiğinden kan sızmakta denizine yavaşca
onarımı imkansız kırıklar içinde dalgalar dönerlerken kıyıya
patlayarak parçalanıp çarptıkları kayalardan artanlar köpük kan
istemsiz intiharları sonucunda usul usul ve ne çok suskunlar
küs yatıyor siluetlerimiz, ten değmezliğinde çakıllar üzerine
dondu sanki yanan güneş, rengi hoş olmayan acılar kadranında...

*Kiraz Çiçeği*
Gönül Ersin