Acılar büker boynumuzu Şiiri - İlyas Kaplan

kutlu bir titreyişin
derin bir ürperişin
yüce bir haşyetin göğsümüze dokunan rüzgarıdır acı
Hakkın hatırını her şeyin üzerinde tutmanın
silinmez mührüdür
ölümsüz hatırasıdır

haksızlık karşısında direnmenin aşılmaz dağıdır
acılar insanın benlik kabuğunu kıran yağmurlara benzer
tohumlar gibi bizden taze filiz vermemizi umar
tenimize değen acılar
gönlümüzü taze bir bahara açar

ortak hüzünler, ortak kederler
bizi birbirimize kardeş eder
birbirimizden birbirimize kapılar aralar
birbirine sırt dönmeye alışkın
birbirini yaban bilmeye hevesli insanlar
müşterek bir tasanın açtığı yaralar sayesinde birleşir
buluşur, tanışır, kaynaşır

avuç içlerimizde biriken mavi- ıslak- tuzlu dualardan
döşümüzde kuralsız bir acı
iliklerimizde seyir halinde
serserice dolaşır
tüm heybetiyle süzülür
çamur sıvalı evlerin arasında
ve her akşam
ateşi dilimizde
uzak yıldızlara söylenmiş bir ağıttır acı

çöl takılı dudaklarımızda canımız çığlık
çığlıklarımız acı olur
hayattan bir renk
bir ışık
bir ses
ağlayıp dururuz
her nefesimizde başka acılardan sözler

öyle yanarız ki
şiddeti zehir gibi kırbaçlar yüreğimizi
sularımızı buz tutar
dallarımız kurur
dökülür yapraklarımız
işte o zaman
bütün ışıkları söner yaşadığımız şehrin
dünlerimiz boğulur kimsesizlik denizinde
acılarla uyuruz

o derin acı kalıbımızdan kalbimize taşır bizi
böylece acıyabilir olduğumuzu anlarız
kırılgan olduğumuzu fark ederiz
aynı yerimizden çatlayabildiğimizi görüp
sokuluruz birbirimize

birbirimizi ayrı gayrı görürken
bir de bakarız ki aynı çaresizliğin eşiğinde,
aynı yüzün kırışık çizgilerinde bekleşiyoruz
birbirimizi ilgisiz alakasız değilmişiz
meğer aynı kederin kıyısında bükmüşmüşüz boynumuzu

redfer