Acı Ve Mutluluk Kardeşliği

Sanmıştı ki doğduğunda hep mutluluk bu dünyada
Ellerinden uçurtmasının ipini kaçırdığında
Ve onu gökyüzüne emanet etiğinde yeni basmıştı 9 yasına
Askın acısını sevmenin acısını aslında ilk o gün tatmıştı anlamsızca
Laflardı bazen ucurtmasıyla severdi onu ama o da yoktu artık yanında

Saatler 15 yasını vurduğunda
En acı gününü yasamıştı annesini verdiğinde toprağa
Neden diye haykırıyordu isyan ediyordu şuursuzca
İçinde acılar denizi taşsada ne yapsada sevdiği insan yoktu artık yanında..

Dayanmaktı belkide hayatın anlamı
Üzülmekti belkide insanı kılan dayanıklı
Şiirler yazdı kaybettiğine ahıtlar yaktı
Üstünü toprakla yüreğini kalanlar ile kapadı
Ne var ki bir gün bir feryat ile uyandı
Üzerinde insanlar vardı ona bakan gözlerle karşılaştı
Yavaşça kalkmak istedi yerinden kalkamadı
O an anladı asıl acı yasamak değil, acıyı yasatmaktı
Rüyasında uçurtmasını, anasını gördüğünde hayal sandı
Uzun karanlık yola baktı ucunda bir ışık vardı
Mutluluğa huzura açılan kapıyı bulmuştu uçurtmasıda anasıda oradaydı...

Ölüm bizi ayıranmı yoksa birleştiren mi tüm sevdiklerimizle
Acı ile mutluluğun kardeş olduğunu bilen kaç kişi var çevremizde