Acı Gülüş Şiiri - Eren Yıldız 2

Ömrüm boyunca kasvetli duldalarda,
Aramak için kahkahalar da ki ince acıyı
Durdum.
Demir köprüye sırt verip de Seyhan'ı dinledim.
Kayıklarına bindim de tüm bedelleri ödedim.
Evet işte geçiyor iz iz tüm acılar?
Geriye kalan bakır tonlarda hovarda sokaklar.

Bir türlü kabullenemedim
Balıkçılar çarşısından balık almayışını,
Acıdır dedik; sert bir kibirle.
Ve daha anlayamadım anlamları
Balığa çıkmayan beyhude yok oluşlarını
Anlayamadım işte
Suç benim.

Geçerken büyülü şehrin sokaklarından
İnerken yokuş aşağı fethedilmiş kaleleri
Sabaha karşı titremelerim de yüzünü aradım!

Ödedik işte bir bir;
Adaya karşı oturuşları
İnce ince naz bakışları
Kömür karası yakarışları
Sakladığımız teneke kapaklarını
Ve ardından o müthiş konçertoyu.

Oturmuştuk bir akşam üstü
Kesişmiştik inceden
Ve biriken güz boğulmalarıyla,
Şen şakrak çıktı bu can,
Ödedim ağır ve eterik.

Şerefine diyorum bak
Yeni iklim eski kış
Ciğerlerimiz solgun, yağan karla birde.
Çırılçıplak bir ten rengi; olağan yaşam
Kuşlar hala hayatta;
Onlarda istemezdi ya
Göğe yükselen beton yığıntılarını
Böyle durgun uçuşlarda bundan
Neyse.

Saatler uzun bir gece kısraklığında
Geceler bozuk, analar üzgün
Çekiştiriyorum işte sende ne tattımsa
Ve diyorum gurbetten dönmeseydim daha

Uzaktan gemileri seyreder
Yok olan ışıkları sana gönderirdim
Bence böyle arkadaş
Ama o seni hiç dinlemez yayılır sularda
Ölü insan pazarı bu gidişler
Ve kimse henüz alışkın değil
Ne iyi!
Tut ki on yıldır tükendik
Yeni canlar göremedik
İşgal edildik düne ve yarına nazaran
Oyunlar oynayıp halay çektik.
Henüz doğmamış bir bebenin,
Ağzında kavurduk umut güneşini
Bu dünyaya yabancı,
Olabilirdik güzel, fakat olamadık
Görmediler!

Dondurucu, yırtık ve mantarlaşmış
Gezici, giden bir sonbahar
Başka kalmadı
Kimseler yok.
Mavi kurudu, gök delindi
Kimsesiz bir çağrının
Seyircileriyiz.

(27.12.14 Adana)