Acı Şiiri - Ahmet Hakan Gözcü

Bir annenin boş beşiğe baktığı kadar sessizim şimdi
Üşümüş bir çocuğun, cam kenarında unutulmuş elleriyim
Sokak lambasına bakan kör bir ihtiyar gibi
Herkesin geçtiği yerden geçtim
Kimsesiz geçtim ben

Üstüme basılmış anılarım var
Ölüme yakın susuşlarım
Gidenin arkasından ağlamak değil bu
Gidilen yerde hala yaşayan benin hikayesi

İçimde biri her gece intihar ediyor
Biri haykırıyor
Biri yutkunuyor
Biri hâlâ seni affediyor

Acı, öyle bir şey ki
Sabah uyandığında ilk o göz kırpar
Gece sarhoşluğunda o çeker yorganı üzerinden
Sıcacık hayallerin ortasında
Bir anda keskin bir bıçak olur, öldürür

Gözyaşı demek değil
Bağırmak, yıkılmak da değil
Acı, konuşmamayı öğrenmektir
Gülerken boğulmayı kabul etmektir

Ben artık
Adını unuttuğum bir sevdanın mezar taşını taşıyorum içimde
Ne çiçek bırakıyor biri
Ne toprak kaldırıyor ağırlığını

Ah ederken boğazı yırtılan insanlar gibi yazdım seni
Ne uykuya sığdın ne dualarıma
Bir yanım Fazıl gibi “beklenen” kaldı
Diğer yanım Cemal gibi “gitme”ye utanır oldu

Ben bu şiiri yazarken
Bütün şairler içime doldu
Bir hıçkırık olup aktılar
İçimde tek bir cümle kaldı:

"Acı, yaşamak zorunda kalmaktır."