Acı Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ben kimim ayrılırken?
Kimliğim kalmış avuçlarında,
tıpkı sevgimin yüreğinde kaldığı gibi.
Üç harfli bir "sen" bıraktın ardında bana,
oysa nenem, "Kızım, uzak dur," demişti üç harflilerden.
"Gel" demeni öyle çok isterdim ki,
ama "gel" üç harfliydi.
Başlamadan biten aşkımız gibi
o da yarım kaldı, bizim gibi.

Oysa defalarca aramıştım seni
dilimle dudağım arasında.
Hem seviyor, hem nefret ediyordum senden.
Aşkın neresindeydim?
İlk gün gibi seviyordum seni.
"Git," dediğin günü yine kanadı yüreğim.
Evet, o da üç harfliydi: "git."
Sokağın kaldırım taşlarını yalayan çıplak parmak uçların hiç aklımdan gitmiyor hala.

Harf harf, hece hece adını ezberlemiştim.
"Sevmiyorum," deyişin içimde yıkılan Çin Seddi oldu.
Tek tek koymuştum tuğlaları yüreğimin en mahrem duvarlarına,
Gidince devrildi umut putlarım.
İnsan hayatında kaç kere ölür?
Kaç kere gömülür, kaç kere dirilir yeniden?

Sevgi denilen muamma neden kanatır yürekleri?
Sevip de gülen yok muydu?
Peki aşk neden üç harfliydi?
Şimdi dilsiz bir dudak,
sözcüksüz bir dilim.
Konuşmaya hasret dudaklarımla
kapına gelemeyecek kadar gururluyum.
Hani sevgide gurur olmazdı,
neden bu inat?

Üç harfli bir aşk doğuramadım belki sana,
gül kokulu şiirler yazamadım ama,
begonyalar diktim yüreğinin balkonlarına,
sen manzaralı camlarıma inat.
Neden kanatır yürekleri sevda?
Sevdalar mı suçlu,
sevmeyi bilmeyenler mi?
Yoksa üç harften oluşan aşk mı?
Kim suçlu?
Bak, yine üç harf: yokluğun.
Acı,
acı,
acı.
18.08.2024. 21:59